مریخ‌نورد استقامت (Perseverance) ناسا برای نخستین بار با استفاده از ابزاری علمی موسوم به ماکسی (MOXIE) مقداری از کربن دی‌اکسید موجود در جو مریخ را به اکسیژن تبدیل کرد. ماکسی در مدت تقریبا ۲ ساعت، ۵.۴ گرم اکسیژن تولید نمود که این مقدار برای زنده ماندن یک فضانورد برای حدود ۱۰ دقیقه کافی است. ابزار یادشده که به‌اندازه یک تستر است، در بهترین حالت می‌تواند ۱۰ گرم اکسیژن طی مدت یک ساعت تولید کند. نسخه‌های بزرگتر و پیشرفته‌تر ماکسی در آینده می‌توانند اکسیژن مورد نیاز برای سوخت حامل‌ها را استخراج و ذخیره کنند و همچنین هوای مورد نیاز برای سامانه‌های پشتیبانی از حیات را تامین نمایند.
ماکسی با تقسیم مولکول‌های کربن دی‌اکسید که شامل یک اتم کربن و دو اتم اکسیژن است، فعالیت می‌کند. کار ابزار مذکور جداسازی، ذخیره مولکول‌های اکسیژن و پخش کربن منواکسید به‌عنوان پسماند است. ماکسی به‌دلیل اینکه برای انجام چنین واکنشی به دمای ۸۰۰ درجه سلسیوس نیاز دارد، از مواد مقاوم در برابر حرارت مانند روکش طلا و هواژل بهره می‌برد.
انتظار می‌رود ماکسی در یک سال مریخی (تقریبا دو سال زمینی) حداقل ۹ بار دیگر آزمایش استخراج اکسیژن را انجام دهد. این آزمایش‌ها طی سه فاز انجام می‌شوند؛ در فاز اول عملکردهای آن بررسی می‌شود. در فاز دوم روند تبدیل اکسیژن در شرایط جوی متفاوت صورت می‌گیرد. در فاز سوم اما شرایط سخت‌تر شده و آزمایش‌ها در سه دمای مختلف یا حتی بیشتر انجام می‌پذیرند.
تیم تحقیقاتی از داده‌های این آزمایش‌ها برای طراحی نسل‌های بعدی ماکسی بهره می‌برند. ترودی کورتس (Trudy Kortes)، از مدیران ناسا، می‌گوید: «ماکسی فقط برای تولید اکسیژن از منابع یک سیاره دیگر ساخته نشده است. این ابزار سنگ‌پوشه (گردوغبار ریز) مریخ را می‌گیرد و آن را به سازه‌های بزرگ تبدیل می‌کند و یا از آن کربن دی‌اکسید می‌گیرد تا به اکسیژن بدل نماید. فرآیند مذکور باعث می‌شود بتوان این مواد فراوان در مریخ را به مواد قابل استفاده مانند پیشرانه، هوای قابل تنفس یا با ترکیب با هیدروژن به آب تبدیل کرد.»