اخترفیزیکدانان منطقه‌ای مملو از ستاره‌های درخشان آبی رنگ در کهکشان راه‌شیری رصد کرده‌اند که آماده انفجار و تبدیل به ابرنواختراند. آن‌ها با کمک روشی موسوم به اختلاف منظر ستاره‌ای موفق به محاسبه فاصله دقیق ستاره‌ها و کشیدن نقشه‌ای جامع‌تر از تمام نقشه‌های قبلی راه‌شیری شدند و با مشاهده پیوسته مسیر حرکت ستاره‌ها در یک جهت ثابت کردند این منطقه، چیدمانی اتفاقی از ستاره‌ها نیست، بلکه بخشی از بازوی مارپیچ کهکشان است.
به‌گفته محققان، به این ستاره‌ها که غالبا طول موج‌های آبی رنگ از خود ساطع می‌کنند، ستاره‌های آبی OB گفته می‌شود و هرجا این ستاره‌ها یافت شوند می‌توان فعال‌ترین و زنده‌ترین مناطق کهکشان را پیدا کرد.
ستاره‌شناسان با تلسکوپ فضایی گایا (Gaia) آژانس فضایی اروپا (ESA) مشغول تهیه نقشه با جزئیات بالا از بازوهای مارپیچی کهکشان راه‌شیری بودند که این منطقه را کشف کردند و نام آن را سپیوس اسپور (Cepheus spur) گذاشتند. تیغه مذکور که میان بازوی شکارچی و صورت فلکی برساوش قرار گرفته، کمربندی بین این دو است که تعداد زیادی ستاره با اندازه سه برابر خورشید را دربرمی‌گیرد. آن‌ها معتقدند با نگاه به موقعیت سپیوس اسپور که کمی بالاتر از دیسک کهکشان قرار گرفته است، می‌توان به سرنخ‌هایی درباره گذشته راه‌شیری دست یافت.
واکنش‌های هسته‌ای که در مرکز ستارگان در حال انفجار رقم می‌خورد، آن‌ها را شش برابر داغ‌تر از خورشید می‌کند. ستاره‌های آبی OB نادرترین، داغ‌ترین، کم‌عمرترین و بزرگترین ستارگان راه‌شیری محسوب می‌شوند و انفجارهای عظیمی که به عمر این ستاره‌ها خاتمه می‌دهند، عناصر سنگینی را به کهکشان می‌فرستند که برای حیات ضروری است.
میکل‌آنجلو پانتالئونی گونزالز (Michelangelo Pantaleoni Gonzalez)، محقق مرکز اخترزیست‌شناسی اسپانیا (Spanish Astrobiology Center)، می‌گوید: «ستاره‌های OB عامل پدید آمدن بسیاری از عناصر سنگین هستند و می‌توان آن‌ها را به‌عنوان غنی‌سازان شیمیایی کهکشان تلقی کرد و به‌خاطر وجود چنین ستارگانی که مدت‌ها قبل مردند، شیمی خاک سیاره زمین به غنای کافی برای خیزش بیوشیمیایی رسیده است.»
گام بعدی دانشمندان طراحی نقشه‌ای دقیق‌تر با ستاره‌های OB بیشتر است. آن‌ها امیدوارند با این کار بتوانند اطلاعات بیشتری از ساختار کهکشان راه‌شیری به‌دست آورند. گونزالز مدعی است اگر در کهکشانی موج‌دار زندگی می‌کنیم که دگرگونی‌های عمودی یا شیارهایی روی دیسک آن به‌چشم می‌خورد، این اتفاق احتمالا نشان‌دهنده تاریخی پرتلاطم از تکامل کهکشان ما بوده و چنین نشانه‌هایی ممکن است علامت برخوردهای قبلی با سایر کهکشان‌ها باشد.