محققان دانشگاه هاروارد (Harvard University) آمریکا متوجه شدند قطرات باران در محیط سیاره‌های مختلف، حتی سیاره‌هایی مانند زمین و مشتری که بسیار با یکدیگر متفاوتند، به‌طور قابل‌توجهی به یکدیگر شباهت دارند. درک نوع رفتار قطرات باران در سیاره‌های دیگر نه‌تنها به کشف شرایط جوی گذشته این سیاره‌ها بلکه به تشخیص قابل سکونت بودن آن‌ها خارج از منظومه شمسی نیز کمک کند.
به‌گفته کتلین لوفتوس (Kaitlyn Loftus)، محقق دانشگاه هاروارد، چرخه زندگی ابرها در سکونت‌پذیری سیاره‌ها اهمیت زیادی دارد؛ اما مدل‌سازی ابرها و بارش‌ها به‌طور کامل کار بسیار پیچیده‌ای است. آن‌ها به‌دنبال راه ساده‌تری برای فهمیدن این موضوع هستند که چگونه ابرها تشکیل می‌شوند و اولین قدم، درک چگونگی بخار شدن ابرها در جو و ریختن باران به زمین است. رابین وردوورث (Robin Wordsworth)، پژوهشگر این دانشگاه، می‌گوید: «قطرات باران جزو اساسی چرخه بارندگی در همه سیاره‌ها هستند. اگر بتوان رفتار هر قطره را فهمید، این امکان وجود خواهد داشت که به‌طور بهتری بارش باران در مدل‌های پیچیده آب و هوایی را توضیح داد.»
یکی از جنبه‌های اصلی رفتار قطرات باران برای مدل‌سازان جوی درک جهت حرکت قطرات است، زیرا وجود آب در جو نقش بزرگی در آب و هوای سیاره‌ها ایفا می‌کند. برای این منظور اندازه قطرات مهم است؛ اگر قطره خیلی بزرگ باشد به‌دلیل کشش سطحی نامناسب متلاشی و اگر بسیار کوچک باشند پیش از رسیدن به سطح بخار می‌شوند. فرقی نمی‌کند که این قطرات از جنس آب، متان و یا آهن مذاب باشند، شکل قطرات بارانی که از مواد مختلفی تشکیل شده‌اند، با یکدیگر یکی است و این امر بستگی به وزن قطره دارد.
قطرات باران در حقیقت هنگامی که کوچک هستند کروی‌اند و با بزرگتر شدن بیشتر شبیه به یک نیمکره می‌شوند. سرعت سقوط قطرات، وابسته به شکل قطره، جاذبه و ضخامت هوای اطراف است، اما تبخیر موضوع پیچیده‌تری است که تحت تاثیر ترکیبات جو، فشار، دما، رطوبت و موارد دیگر قرار دارد.
لوفتوس و وردزورث با استفاده از سه ویژگی شکل قطره، سرعت سقوط و سرعت بخار شدن، منطقه‌ای را یافتند که قطرات باران در آن می‌توانند به سطح برسند. آن‌ها با در نظر گرفتن تمام این خصوصیات دریافتند ریاضیات قطرات باران در طیف وسیع شرایط جوی سیاره‌ها نشان‌دهنده آن است که تنها بخش کوچکی از قطرات درون ابرها می‌توانند به سطح برسند.
