یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان، از جمله دانشمندان رصدخانه های‌استاک (Haystack) آمریکا، که پیش‌تر اولین تصویر تهیه‌شده از یک سیاه‌چاله را منتشر کرده بودند، عکس جدیدی را با استفاده از داده‌های هشت تلسکوپ از سراسر جهان انتشار دادند که اسرار میدان مغناطیسی سیاه‌چاله‌ها را فاش می‌کند. این تصویر نمای تازه‌ای از سیاه‌چاله مشهور مرکز کهکشان مسیه ۸۷ (Messier 87 به‌اختصار M87) واقع در ۵۵ میلیون سال نوری از زمین است که برای نخستین‌بار ستاره‌شناسان را قادر به اندازه‌گیری قطبش نور در فاصله نزدیک از لبه سیاه‌چاله می‌کند.
چنین مشاهداتی به توضیح چگونگی ساطع شدن جت‌های (فوران‌های) پرانرژی از هسته M87، اجازه میدان مغناطیسی به سیاه‌چاله برای بلعیدن مواد و اطلاعاتی تازه درمورد ساختار میدان‌های مغناطیسی خارج از سیاه‌چاله فراهم می‌کند. پژوهشگران برای درک بهتر این روند به مدل‌های گوناگون از شیوه رفتار ماده در نزدیکی سیاه‌چاله روی آوردند، اما هنوز دقیق نمی‌دانند که چگونه جت‌هایی بزرگ‌تر از کهکشان، از ناحیه مرکزی آن پرتاب می‌شوند و از سوی دیگر ماده چطور به درون سیاه‌چاله می‌ریزد.
بیشتر ماده‌ای که نزدیک لبه سیاه‌چاله قرار دارد وارد آن می‌شود، اما برخی از ذرات اطراف لحظاتی قبل از به‌دام افتادن، می‌گریزند و به‌صورت جت به فضا پرتاب می‌شوند. این جت‌های درخشان، ماده و انرژی هسته کهکشان M87 هستند که از آن خارج می‌شوند و حداقل ۵ هزار سال نوری از مرکز آن امتداد می‌یابند. کوتارو موریاما (Kotaro Moriyama)، محقق رصدخانه ملی نجوم ژاپن (National Astronomical Observatory of Japan) و یکی از پژوهشگران این پژوهش، می‌گوید: ≪تصاویر قطبش نشان می‌دهند فوران مذکور از جریان پلاسمایی شکل گرفته است که توسط میدان‌های مغناطیسی مجاور سیاه‌چاله محبوس می‌شود و در برابر جاذبه قوی مقاومت می‌کند.≫
کالین لونسدیل (Colin Lonsdale)، مدیر رصدخانه های‌استاک، نیز توضیح می‌دهد: ≪قطبش یک ابزار قدرتمند برای ستاره‌شناسان است تا با کمک آن بتوانند شرایط فیزیکی را در بیشتر محیط‌های ناملایم جهان بررسی کنند. قطبش می‌تواند سرنخ‌هایی را در مورد قدرت و جهت‌گیری میدان‌های مغناطیسی و همچنین اطلاعاتی در مورد ماده نامرئی ارائه دهد.≫
این گروه پژوهشی به‌صورت ویژه در پی کسب اطلاعات بیشتر درمورد فوران‌های قوی هستند که از برخی سیاه‌چاله‌های بزرگ منتشر می‌شوند. قطبش نور باعث نقشه‌برداری از خطوط میدان مغناطیسی موجود در لبه سیاه‌چاله‌ها می‌شود و می‌توان با اندازه‌گیری نوری که به قطبش دچار شده است، درکی بهتر از اتفاقاتی داشت که در این محیط مرموز می‌گذرد. پژوهشگران با بررسی قطبش نور و ایجاد مدل‌ها دریافتند گازی که به‌شدت مغناطیسی شده است می‌تواند علت این فوران‌ها را توضیح دهد، اما مشخص نیست چرا سیاه‌چاله‌ها مقدار زیادی از این مواد را به‌جای کشیدن به داخل، به بیرون می‌ریزند.