گروهی از ستاره‌شناسان در بررسی جدید خود دریافته‌اند که کهکشان‌های بزرگ، با دزدیدن مواد تشکیل‌دهنده ستاره‌ها از کهکشان‌های کوچکتر، زمینه را برای رشد و تکامل بیشتر خود فراهم می‌کنند. این تعامل موجب می‌شود که ساختارهای کیهانی کوچکتر، راکد بمانند و رشد آن‌ها متوقف شود؛ درحالی‌که همتایان بزرگتر آن‌ها به رشد خود ادامه می‌دهند.
پژوهش‌ها نشان داده‌اند خسارت واردشده به این کهکشان‌های کوچکتر ممکن است بیش از حد تصور باشد. بر اساس این تحقیقات، کهکشان‌های بزرگ در حال دزدیدن ذخایر گاز مولکولی هستند که در ابرهای بزرگ اطراف هسته‌های ساختارهای کیهانی کوچکتر وجود دارد. این ذخایر گاز، برای ایجاد نسل جدیدی از ستاره‌ها موردنیاز است که کهکشان‌ها برای رشد کردن، به تولید مداوم آن‌ها نیاز دارند.
یک گروه پژوهشی به سرپرستی مرکز بین‌المللی پژوهش‌های نجوم رادیویی (ICRAR)، ابتدا از یک شبیه‌سازی رایانه‌ای پیشرفته کیهان‌شناسی بهره برده و میزان گازی را که باید در حومه کهکشان‌ها و هسته آن‌ها وجود داشته باشد، پیش‌بینی کردند. پیش‌بینی‌های این گروه پژوهشی با مشاهدات مربوط به ذخایر مولکولی و گاز اتمی بیش از ۵۰۰ کهکشان، توسط تلسکوپ آرسیبو (Arecibo) در پورتوریکو و تلسکوپ 30 متری ایرام (IRAM 30m) در اسپانیا مقایسه شد.
نتایج این بررسی نشان داد که پیش‌بینی‌ها با مشاهدات تلسکوپ‌ها و شواهد پیشین و همچنین شواهدی که کم بودن تشکیل ستاره‌ها را در کهکشان‌های کوچک اقماری مشخص می‌کنند، تطابق زیادی دارند. به‌گفته پژوهشگران این پروژه، گاز مولکولی خارج‌شده از کهکشان‌های اقماری، در ابتدا به مدار کهکشان بزرگتر وارد می‌شود و احتمال دارد این ماده در آنجا بماند یا به‌مرور زمان روی کهکشان بزرگتر فرود آمده و مواد جدید ستاره‌ساز را به‌آرامی تغذیه کند.
این موضوع به کهکشان بزرگتر امکان می‌دهد تا با استفاده از همسایگان خود، به رشد و تکامل ادامه دهند. در بیشتر مواقع، کهکشان‌های قمری نهایتا فقط برای چند میلیارد سال از زمانی که تغذیه کرده‌اند، زنده می‌مانند. سرانجام، تاثیر قوی گرانشی کهکشان مرکزی موجب می‌شود که ساختارهای کوچکتر به داخل کشیده شده و توسط همتایان بزرگتر خود بلعیده شوند.