انسان برای پی بردن به رازهای سیاه‌چاله باید وارد آن شود و تنها در صورتی قادر است ورودی ایمن به سیاه‌چاله داشته باشد که این سیاه‌چاله، کلان‌جرم و ایزوله باشد. بااین‌حال نیز فرد واردشده نمی‌تواند یافته‌های خود را به خارج از سیاه‌چاله ارسال کند. سیاهچالهها از فراوان‌ترین اجرام نجومی موجود در جهان هستند و از زمان بیگ‌بنگ، نقش مهمی در تکامل جهان ایفا کرده‌اند. این اجرام احتمالا بر حیات انسان در کهکشان راه شیری هم تاثیر گذاشته‌اند.
دو نوع از سیاهچالهها
جهان پر از انواع سیاهچالهها است؛ مانند الکترون‌ها و پروتون‌های موجود در هسته اتم، سیاهچالهها نیز از نظر اندازه و بار الکتریکی با یکدیگر متقاوت هستند. علاوه‌بر تفاوت جرمی بین دو نوع سیاه‌چاله، عامل تمایز آن‌ها فاصله از مرکز تا افق رویداد است. به این مقیاس فاصله شعاعی گفته می‌شود. به افق رویداد سیاه‌چاله نقطه بی‌بازگشت هم گفته می‌شود. هرچه از این نقطه عبور کند، سیاه‌چاله می‌بلعد و برای همیشه از جهان شناخته‌شده ناپدید خواهد شد. جاذبه سیاه‌چاله در افق رویداد به‌قدری قوی است که هیچ نیروی مکانیکی نمی‌تواند بر آن غلبه کند و حتی نور نیز نمی‌تواند از آن بگریزد.
در ادامه، دو سیاه‌چاله را بررسی خواهیم کرد. اولین سیاه‌چاله غیرچرخان و از نظر الکتریکی خنثی و دومین سیاه‌چاله کلان‌جرم است که جرمش می‌تواند به بیش از یک‌میلیارد برابر جرم خورشید برسد. اندازه شعاعی افق رویداد به جرم سیاه‌چاله وابسته و کلیدی برای بقای افرادی است که در آن سقوط می‌کنند. برای سیاه‌چاله‌ای هم‌جرم خورشید اندازه افق رویداد تقریبا سه کیلومتر است. سیاه‌چاله کلان‌جرم مرکز راه شیری جرمی دقیقا برابر با چهار میلیون جرم خورشیدی دارد که درنتیجه، شعاع افق رویداد آن به ۱۱.۷ میلیون کیلومتر می‌رسد. بنابراین شخصی که در سیاه‌چاله‌ای در ابعاد یک ستاره سقوط کند، قبل از عبور از افق رویداد به مرکز سیاه‌چاله نزدیک‌تر خواهد بود. ازاین‌رو به‌دلیل نزدیکی به مرکز سیاه‌چاله، کشش سیاه‌چاله براساس ضریب هزار میلیون برابر بین سر و انگشت پا متفاوت است.
به‌بیان‌دیگر، اگر در ابتدا پاهای شخص وارد سیاه‌چاله شوند، با نزدیک‌شدن به افق رویداد سیاه‌چاله ستاره‌ای، کشش گرانشی واردشده بر پاها به‌صورت نمایی بیشتر از کشش گرانشی واردشده بر سر است. این شخص فرآیندی موسوم به اسپاگتی شدن را تجربه می‌کند و قطعا پس از تبدیل به اسپاگتی زنده نخواهد ماند. حالا اگر شخصی در سیاه‌چاله‌ای کلان‌جرم سقوط کند، افق رویداد بسیار دورتر از منبع مرکزی کشش گرانشی خواهد بود. درنتیجه این اختلاف، کشش گرانشی بین سر و پا تقریبا برابر با صفر می‌شود. بنابراین، شخص می‌تواند بدون اینکه تحت تاثیر قرار بگیرد یا مانند اسپاگتی کشیده شود، زنده بماند و بدون تحمل درد از افق رویداد سیاه‌چاله عبور کند.
نکات دیگر
اغلب سیاه‌چاله‌های موجود در جهان با دیسک‌های بسیار داغی از ماده احاطه شده‌اند که بخش زیادی از آن‌ها را گاز و غبار اجرام دیگری مثل ستاره‌ها و سیاره‌ها تشکیل می‌دهند. این مواد در سیاه‌چاله سقوط می‌کنند. این دیسک‌های داغ و متلاطم قرص برافزایشی (accretion disc) نامیده می‌شوند. چنین قرص‌هایی سکونت‌پذیر نیستند و سفر به داخل سیاه‌چاله را بسیار خطرناک می‌کنند؛ بنابراین برای ورود ایمن به سیاه‌چاله باید به‌دنبال سیاه‌چاله کلان‌جرمی بود که کاملا ایزوله باشد و از هیچ ماده یا گاز یا حتی ستاره‌ای تغذیه نکند.
به‌فرض اینکه شخص وارد سیاه‌چاله کلان‌جرم مناسبی برای پژوهش علمی شود، تمام مشاهده‌ها و اندازه‌گیری‌های او در افق رویداد سیاه‌چاله باقی می‌مانند و نمی‌تواند این اطلاعات را به بیرون از سیاه‌چاله مخابره کند. با توجه به این نکته که هیچ‌چیز نمی‌تواند از کشش گرانشی آن سوی افق رویداد فرار کند، شخص داخل سیاه‌چاله هم نمی‌تواند اطلاعاتی درباره یافته‌های خود به آن سوی افق رویداد ارسال نماید. سفر و یافته‌ها برای همیشه از دسترس جهان دور خواهند ماند؛ اما افراد داخل سیاه‌چاله تا زمانی‌که زنده هستند، می‌توانند از ماجراجویی‌های خود لذت ببرند!