شرکت آمریکایی فِیز فور (Phase Four) موفق شده است رانشگرهای پلاسمایی موسوم به ماکسول (Maxwell) تولید کند که برای تولید پلاسما به‌جای الکترودهای معمول از فناوری فرکانس رادیویی بهره می‌گیرند. به‌گفته مسئولان فیز فور، این فناوری برای رانشگرهای پلاسمایی از نظر ساخت آسان‌تر و ارزان‌تر است. رانشگرهای ماکسول که ۶ کیلوگرم وزن و ابعادی در اندازه یک تستر نان دارند، برای میکروماهواره‌هایی به وزن ۵۰ تا ۲۰۰ کیلوگرم و توان ۳۰۰ تا ۵۰۰ وات مناسب هستند. شرکت سازنده، این رانشگرها را فشرده‌ترین سامانه پیشرانش الکتریکی در کلاس خود معرفی کرده است.
فیز فور همچنین در حال ارتقای رانشگرهای پلاسمایی خود است. ایجاد امکان استفاده از پیشرانه‌هایی غیر از زنون و کریپتون که به‌طور معمول در سامانه‌های رانش الکتریکی به‌کار می‌روند و همچنین افزایش توان رانشگرهای ماکسول از اهداف این شرکت است. پیشرانه‌های جایگزینی را که این شرکت به‌دنبال بهره‌گیری از آن‌هاست، می‌توان بدون نیاز به مخزن تحت فشار با چگالی بالا ذخیره کرد. شرکت مذکور همچنین در حال انجام آزمایش طول عمر رانشگرهای ساخت خود با همکاری ناسا است. هدف از این آزمون که در محفظه آزمایش مرکز تحقیقات گلن ناسا (Glenn Research Center) در ایالت اوهایو انجام می‌شود، اطمینان به مشتریان درباره طول عمر مناسب این رانشگرهاست.
به‌تازگی نخستین رانشگرهای ماکسول طی مأموریت پرتاب ترنسپورتر-۱ (Transporter-1) شرکت اسپیس‌ایکس (SpaceX) به مدار زمین رفتند. این رانشگرها روی دو ماهواره از ۱۴۳ ماهواره‌ای که با این پرتاب در مدار لئو قرار گرفته، نصب شده‌اند. شرکت فیز فور به درخواست خریداران، نام این دو ماهواره را اعلام نکرده است. ماهواره‌های مذکور مأموریتی عملیاتی دارند، اما علاوه بر این رانشگرها، طراحی‌های نوین دیگری هم روی آن‌ها آزمایش می‌شود.
مدیر اجرایی شرکت فیز فور اعلام کرده است که انتظار می‌رود در هر فصل از سال جدید، دو تا چهار رانشگر ساخت این شرکت به فضا برود؛ به‌طوری‌که در پایان سال ۶ تا ۱۰ دستگاه از آن‌ها در مدار زمین قرار گرفته باشد.