شرکت اسپیس‌ایکس (SpaceX) موفق شد ۱۴۳ ماهواره را توسط ماهواره‌بر فالکون-۹ (Falcon-9) به فضا ارسال کند و بدین ترتیب با ثبت رکوردی جدید، بیشترین تعداد ماهواره را طی یک پرتاب فضایی به مدار لئو بفرستد. این عملیات روز یکشنبه ۲۴ژانویه (۵بهمن) ساعت ۱۵:۰۰ به‌وقت گرینویچ از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال (Cape Canaveral) در ایالت فلوریدا انجام گرفت. پیش از این، رکورد استقرار بیشترین تعداد ماهواره در مدار با یک پرتاب در دست هند بود؛ مأموریتی که در سال ۲۰۱۷ صورت گرفت و طی آن ۱۰۴ ماهواره توسط ماهواره‌بر PSLV به مدار زمین تزریق شد.
مأموریت مذکور که اسپیس‌ایکس آن را ترنسپورتر-۱ (Transporter-1) نامیده، اولین عملیات پرتاب برنامه جامع این شرکت برای ارسال ماهوارههای کوچک به فضا محسوب می‌شود. شرکت‌هایی که بیشترین تعداد ماهواره را در مأموریت ترنسپورتر-۱ به خود اختصاص دادند، شامل شرکت آمریکایی پلنت لبز (Planet Labs) با ۴۸ ماهواره سنجشی داو (Dove)، شرکت آمریکایی سوارم (Swarm Technologies) با ۳۶ ماهواره ارتباطاتی اسپیس‌بی (SpaceBEE)، اسپیس‌ایکس با ۱۰ ماهواره اینترنتی منظومه استارلینک (Starlink)، شرکت آمریکایی اسپایر (Spire) با ۸ ماهواره سنجشی لمور-۲ (Lemur-2)، شرکت کانادایی کپلر (Kepler Communications) با ۸ ماهواره ارتباطاتی کپلر (Kepler) و شرکت سوئیسی استروکست اس‌ای (Astrocast SA) با ۵ ماهواره ارتباطاتی استروکست می‌شوند.
شرکت آمریکایی هاوک‌آی ۳۶۰ (HawkEye 360) با ۳ ماهواره پایش ترافیک هاوک (Hawk)، شرکت فنلاندی آیسای (ICEYE) با ۳ ماهواره سنجشی راداری آیسای و شرکت آمریکایی کاپلا اسپیس (Capella Space) با ۲ ماهواره سنجشی راداری کاپلا دیگر مشتریان اسپیس‌ایکس در این مأموریت بودند.
طی مأموریت یادشده همچنین ماهواره ۹۰ کیلوگرمی XR-1 مجهز به فناوری رادار دهانه ترکیبی (SAR) متعلق به شعبه شرکت آیسای در آمریکا، ماهواره استقراری شرپا اف‌ایکس (SHERPA-FX) شرکت ایتالیایی اسپیس‌فلایت (.Spaceflight Inc)، ماهواره سنجشی ۱۵ کیلوگرمی GHGSat C2 متعلق به شرکت کانادایی .GHGSat Inc، ماهواره ارتباطاتی هایبر-۴ (Hiber-4) شرکت هلندی هایبر گلوبال (Hiber Global) و ماهواره سنجشی QPS-SAR 2 مجهز به فناوری SAR شرکت ژاپنی iQPS در مدار زمین قرار گرفتند.
سایر ماهوارههای عملیات ترنسپورتر-۱ که همگی از نوع تحقیق و توسعه و یا مطالعاتی هستند، عبارتند از: ۳ ماهواره ARCE دانشگاه جنوب فلوریدا (University of South Florida) آمریکا، ماهواره ۱۱ کیلوگرمی PTD-1 که به‌طور مشترک توسط ناسا و شرکت آمریکایی تایواک (Tyvak) ساخته شده، ۳ ماهواره V-R3x متعلق به ناسا، ماهواره UVSQ-SAT دانشگاه سنت‌کونتین (University of Versailles Saint-Quentin-en-Yvelines به‌اختصار UVSQ) فرانسه، ماهوارههای YUSAT-1 و IDEASSat به‌ترتیب متعلق به دانشگاه ملی تایوان (National Taiwan University) و دانشگاه ملی مرکزی (National Central University) این کشور، ماهواره آسلست (ASELSAT) شرکت ترکیه‌ای آسلست، ماهواره چارلی (Charlie) که به‌طور مشترک توسط دو شرکت آمریکایی اسپیس‌کوئست (SpaceQuest) و آئورا اینسایت (Aurora Insight) ساخته شده، ماهوارههای PIXL-1 و SOMP-2b به‌ترتیب متعلق به مرکز هوافضای آلمان (German Aerospace Center) و دانشگاه فناوری درسدن (Dresden University of Technology) این کشور ، ماهواره پرومتئوس-۲.۱۰ (Prometheus-2.10) متعلق به آزمایشگاه ملی لس آلاموس (Los Alamos National Laboratory) آمریکا و در آخر ماهواره ION-SCV-2 شرکت ایتالیایی دی-اوربیت (D-Orbit) که هدف از آن استقرار ماهوارههای کوچک در مدار عنوان شده است.
فالکون-۹ که در این مأموریت از آن استفاده شد، یک ماهواره‌بر دو مرحله‌ای با قابلیت بازگشت‌پذیری است که طول کلی آن ۷۰ متر و قطر هر دو مرحله‌اش ۳.۷ متر می‌باشد. در این مأموریت مرحله اول این پرتابگر با موفقیت در محل تعیین‌شده در اقیانوس اطلس فرود آمد. این ماهواره‌بر که هر بار پرتاب آن ۵۰ میلیون دلار هزینه دربردارد، حدود ۵۵۰ تُن وزن داشته و قادر به انتقال نزدیک به ۲۳ تُن محموله به مدار لئو است. فالکون-۹ اولین بار در مه۲۰۱۸ به فضا پرتاب شد و با احتساب این مأموریت تاکنون ۱۰۷ بار به فضا پرتاب شده که ۲ مورد آن ناموفق بوده است. ماهواره‌بر مذکور از نفت سفید اصلاح شده (RP-1) و اکسیژن مایع به‌عنوان سوخت استفاده می‌کند.