محققان پیشرانه‌ای را برای ماهواره‌های بسیار کوچک توسعه داده‌اند که به‌عنوان اولین نمونه با توانایی تولید یون‌های خالص از مایعات یونی برای تولید نیروی پیشران شناخته می‌شود؛ امری که آن را به یک پیشرانه با کارآیی بالا برای چنین ماهواره‌هایی بدل می‌کند. پژوهشگران دانشگاه MIT آمریکا این پیشرانه مقرون‌به‌صرفه را که به‌اندازه یک سکه است، با تلفیق فناوری چاپ سه‌بعدی و رشد گرمابی (hydrothermal growth) نانوسیم‌های فلز روی توسعه داده‌اند.
مقدار نیروی رانشی که این پیشرانه تولید می‌کند، اندک بوده و در حدود چند دهم میکرونیوتن اندازه‌گیری می‌شود. برای درک بهتر این موضوع می‌توان گفت میزان رانش آن برابر با نیمی از وزن یک دانه کنجد روی نان همبرگر است. این مقدار کم می‌تواند برای شتاب‌بخشی به یک ماهواره کوچک یا انجام مانور توسط آن در محیط‌های مداری بدون اصطکاک به‌کار گرفته شود. گفتنی است یون‌های خالص کارآیی بیشتری را برای پیشرانه فراهم آورده و نیروی رانش بیشتری را به‌ازای هر واحد جریان سوخت پیشران ایجاد می‌کنند.