کاوشگرهای وویجر (Voyager) ناسا پس از مدت‌ها سفر در فضای میان‌ستاره‌ای، علائم برخورد پرتوهای خورشیدی با ذرات پرانرژی کیهانی را آشکار کردند. این پدیده نفوذ و تأثیر خورشید در فضای میان‌ستاره‌ای را نشان می‌دهد؛ بدین معنا که دو کاوشگر وویجر هنوز تغییراتی حس می‌کنند و حتی در چنین فاصله‌ای حضور خورشید محسوس است. در همین راستا تیمی از دانشمندان متوجه انفجارهای ناگهانی پرتوهای کیهانی در اطراف کاوشگرهای وویجر شدند. این انفجارها بر اثر امواج ضربه‌ای حاصل از فوران‌های خورشیدی به‌وجود می‌آیند که ذرات را با سرعت میلیون‌ها کیلومتر بر ساعت منتشر می‌کنند.
امواج ضربه‌ای پس از تقریباً یک سال به دو کاوشگر وویجر رسیده‌اند و الکترون‌های پرتوهای کیهانی اطراف دو کاوشگر را برانگیخته کردند. دانشمندان پدیده‌ای مشابه را نزدیک به زمین و در اطراف آن مشاهده کرده بودند، اما حالا برای اولین بار در فضای میان‌ستاره‌ای شاهد این پدیده هستند. دان گارنت (Don Gurnett)، استاد فیزیک و نجوم دانشگاه ایووا (University of Iowa) آمریکا، می‌گوید: «ما متوجه شدیم فضای میان‌ستاره‌ای، یعنی جایی که قبلاً تصور می‌کردیم آرام است، به‌شدت تحت تأثیر خورشید قرار می‌گیرد»
بر اساس پیش‌بینی دانشمندان باد خورشیدی زمانی متوقف می‌شود که با ذرات سرد فضای میان ستاره‌ای مملو از مواد باقی‌مانده از ابرنواختر‌ها یا بقایای مرگ ستارگان دیگر برخورد کند؛ آن‌ها اما نمی‌دانستند این کره خورشیدی دقیقاً در کجا متوقف می‌شود تا اینکه وویجر ۱ در سال ۲۰۱۲ یک محیط کیهانی متفاوت را کشف کرد. بی کورت (Bill Kurth)، محقق دانشگاه ایووا، می‌گوید : «عبور پلاسمای خورشیدی از این مرز غیرممکن نیست، اما بسیار دشوار است.»
مأموریت وویجر شامل دو فضاپیمای وویجر ۱و۲ است. وویجر-۱ در ۵سپتامبر۱۹۷۷ به‌قصد کاوش سیاره‌های خارجی منظومه شمسی (مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتون) و پس از آن کاوش در فضای میان‌ستاره‌ای به فضا پرتاب شد. وویجر-۲ نیز ۱۶ روز پیش از وویجر-۱ مأموریت خود را آغاز کرد. بااین‌وجود، شش سال بیشتر زمان برد تا به فضای میان‌ستاره‌ای دست یابد، زیرا وویجر-۲ این مسافت را با سرعتی کندتر طی می‌کرد. گفتنی است وویجر-۲ سال گذشته میلادی موفق به ارسال اولین داده‌ها و اندازه‌گیری‌های خود از فضای میان‌ستاره‌ای شد؛ اطلاعاتی که سرنخ‌هایی ارزشمند در مورد ساختار منظومه شمسی را برای دانشمندان فراهم می‌آورد.