فضاپیمای اسیریس-رکس (OSIRIS-REx) ناسا بیشتر از میزان پیش‌بینی‌شده از سیارک بنو ۱۰۱۹۵۵ (101955 Bennu) نمونه جمع‌آوری کرده و به‌همین‌دلیل ذرات نمونه‌ها در حال پخش شدن در فضاست. این فضاپیما چند روز پیش موفق به نمونه‌برداری از سیارک مذکور شده بود که مشخص شد میزان نمونه‌ها چند صد گرم بوده، درحالی‌که قرار بود کمتر از این مقدار نمونه جمع‌آوری کند. اکنون محققان ناسا اعلام کرده‌اند به‌دلیل همین مسئله، درِ محفظه نگهداری در انتهای بازوی رباتیک نمونه‌برداری TAGSAM (سرواژه Touch-And-Go Sample Acquisition Mechanism) همچنان باز مانده است.
محفظه نگهداری نمونه در انتهای بازوی رباتیک چنان عمیق و با فشار در سیارک نفوذ کرده که نمونه‌های جمع‌آوری‌شده اجازه نمی‌دهند درِ محفظه بسته شود. محققان تخمین می‌زنند بخش نمونه‌برداری فضاپیما تا عمق ۴۸ سانتیمتری بنو نفوذ کرده است. تیم هدایت مأموریت می‌گویند که نمی‌توانند برای جلوگیری از فرار نمونه‌های جمع‌آوری‌شده کاری انجام دهند و می‌بایست هرچه سریع‌تر نمونه‌ها را به کپسول بازگشت خود انتقال دهند. آن‌ها سعی دارند محفظه حاوی نمونه را تا سه‌شنبه هفته جاری در کپسول بازگشت قرار دهند تا عملیات بازگشت به زمین آغاز شود. ناسا طی این مأموریت برای اولین بار موفق به نمونه‌برداری از یک سیارک شده بود.
این فضاپیما در سپتامبر۲۰۱۶ توسط حامل فضایی اطلس ۵ (Atlas V) به فضا پرتاب شد و در دسامبر ۲۰۱۸ به‌مجاورت بنو رسید و برای چندین ماه مشغول بررسی سیارک یادشده به‌منظور انتخاب یک مکان مناسب برای فرود و جمع‌آوری نمونه بود. در دسامبر۲۰۱۹ ناسا اعلام کرد منطقه مورد نظر برای فرود را مشخص کرده؛ مکانی که از آن با نام نایتینگیل (Nightingale) یاد می‌شود. انتظار می‌رود اوسیریس-رکس نمونه‌ها را سپتامبر۲۰۲۳ به زمین برساند.
سیارک بنو یکی از سیارک‌های آپولو است و کشف آن در ۱۱سپتامبر۱۹۹۹ توسط پروژه لینیر (LINEAR) که مربوط به بررسی سیارک‌های نزدیک به زمین می‌باشد، صورت گرفت. این سیارک دارای قطر متوسط حدود ۴۹۲ متر بوده و به‌صورت گسترده با رادار رصدخانه آرسیبو (Arecibo Observatory) در کشور پورتوریکو و رصدخانه‌های سیاره‌ای و مرکز شبکه فضای دوردست گلداستون (Goldstone Deep Space Communications Complex) در ایالت کالیفرنیای آمریکا رصد می‌شود. بنو در حال حاضر در فاصله بیش از ۲۰۰ میلیون مایلی از زمین قرار گرفته است.
این سیارک نه تنها نزدیک به زمین و کربنی می‌باشد، بلکه بسیار قدیمی است؛ به‌طوریکه دانشمندان محاسبه کرده‌اند بیش از ۴.۵ میلیارد سال پیش یعنی در ۱۰ میلیون سال اول تاریخ منظومه شمسی شکل گرفته است. از‌این‌رو تجزیه و تحلیل نمونه‌های آن می‌تواند به کسب اطلاعات درباره نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی کمک کند.