وزارت دفاع ایالات متحده (U.S. Department of Defense) طی توافقی شرکت‌های اسپیس‌ایکس (SpaceX) و یونایتد لانچ الاینس (United Launch Alliance به‌اختصار ULA) را برای پرتاب ماهواره‌های نظامی آمریکا انتخاب کرد. این دو شرکت موفق شدند با کنار زدن رقبایی همچون نورثروپ گرومن (Northrop Grumman) و بلو اوریجین (Blue Origin) ارسال ماهواره‌های این ارگان دولتی را در یک بازه پنج ساله از سال ۲۰۲۲ تا سال ۲۰۲۷ برعهده بگیرند. طبق این توافق شرکت ULA شصت درصد پرتاب‌ها را انجام خواهد داد و اسپیس‌ایکس مسئول انجام چهل درصد پرتاب‌هاست.
وزارت دفاع آمریکا به تعداد دقیق پرتاب‌ها در بازه زمانی مذکور اشاره‌ای نکرد اما به اسپیس‌ایکس و ULA به‌ترتیب ۳۱۶ و ۳۳۷ میلیون دلار بودجه فقط برای انجام پرتاب‌ها در سال مالی ۲۰۲۲ می‌دهد. این قرارداد دستاورد بزرگی دیگری هم دارد و آن بازنشسته شدن ماهواره‌بر اطلس ۵ (Atlas V) است. این ماهواره‌بر که توسط شرکت ULA ساخته شده، از موتور روسی RD-180 استفاده می‌کند. به‌دنبال حمله روسیه به اوکراین در سال ۲۰۱۴ روابط ناسا با روسیه تیره شد و حتی ناسا قراردادش را با این کشور تعلیق کرد.
بعد از بحران اوکراین، وزارت دفاع آمریکا تلاش کرد تا وابستگی ناسا به فناوری روس‌ها را کاهش دهد و به‌همین منظور سال ۲۰۱۸ با قراردادی به‌ارزش ۲ میلیارد دلار شرکت‌های ULA، نورثروپ گرومن و بلو اوریجین را مأمور ساخت ماهواره‌برهای نسل بعد کرد. اسپیس‌ایکس سال ۲۰۱۹ به‌دلیل عدم انتخاب برای این قرارداد از دولت آمریکا شکایت کرد و مدعی شد برگزیده شدن این سه شرکت سبب شده تا برای پرتاب‌ها دست برتر را داشته باشند.
وزارت دفاع آمریکا سرانجام از ماهواره‌برهای بلو اوریجین و نورثروپ گرومن چشم‌پوشی کرد و ماهواره‌برهای فالکون-۹ (Falcon-9) و فالکون هوی (Falcon Heavy) اسپیس‌ایکس را برگزید. قرار است در پرتاب‌های آینده از ماهواره‌بر در حال توسعه شرکت ULA به‌نام ولکان سنتور (Vulcan Centaur) نیز استفاده شود که اولین پرواز آزمایشی آن سال ۲۰۲۱ انجام خواهد شد. ولکان سنتور یک ماهواره‌بر دو مرحله‌ای است که با وزنی بالغ بر ۵۴۰ تُن قادر به حمل ۲۷.۲ تُن به مدار لئو و ۷.۲ تُن به مدار ژئو خواهد بود. طول کلی این ماهواره‌بر ۶۱.۶ متر و قطر هر دو مرحله آن ۵.۴ متر می‌باشد. ولکان سنتور از هیدروژن مایع و اکسیژن مایع به‌عنوان سوخت استفاده می‌کند.