آژانس فضایی انگلستان (U.K. Space Agency) و شرکت آمریکایی ویرجین اوربیت (Virgin Orbit) در تلاش برای آغاز پرتاب‌های افقی حامل‌های فضایی (پرتاب از هواپیما) توسط ویرجین اوربیت در خاک انگلستان هستند. این کشور قصد دارد با ورود شرکت مذکور در نهایت بتواند به توسعه زیرساخت‌های پرتاب برای انجام چنین مأموریت‌هایی پرداخته و از طریق فروش آن‌ها به ویرجین اوربیت کسب درآمد کند. این زیرساخت‌ها شامل یک سامانه عملیات زمینی قابل حمل (transportable ground operations system به‌اختصار TGOS) می‌شود که مجموعه‌ای از مخازن، ژنراتورها و سایر سامانه‌های مورد استفاده در سوخت‌رسانی و آماده‌سازی حامل فضایی لانچر وان (LauncherOne) ویرجین اوربیت را دربرمی‌گیرد. TGOS جدیدی که در انگلستان توسعه می‌یابد نسخه قابل حمل تجهیزات پشتیبانی زمینی این شرکت در آمریکا می‌باشد.
مطابق برنامه‌ریزی‌ها مأموریت‌های پرتاب از پایگاه فضایی فرودگاه کورنوال (Cornwall Airport) در شهر نیوکی (Newquay) انجام می‌گیرند. قرار است پیمانکار اصلی TGOS تا اواخر سپتامبر سال جاری میلادی مشخص شده و یک سال بعد نیز مجوز استفاده از آن در مأموریت‌های پرتاب لانچر وان صادر گردد. ویرجین اوربیت برای آغاز پرتاب‌ها در یک تاریخ مشخص تعهدی نداده است؛ با این وجود مایلز کاردن (Miles Carden)، مدیر فرودگاه کورنوال، امیدوار است مأموریت‌های لانچر وان حداکثر تا اوایل سال ۲۰۲۲ آغاز شوند.
شایان ذکر است پیش از این ایالات متحده و انگستان توافقی را به‌انجام رسانده بودند تا شرایط برای فعالیت شرکت‌های آمریکایی فعال در حوزه پرتاب‌های فضایی در انگلستان تسهیل شود. این توافق بر انتقال و پرتاب حامل‌های فضایی از خاک انگلستان تمرکز دارد. از آنجایی که حامل‌های فضایی از قابلیت استفاده دوگانه (نظامی و غیرنظامی) برخوردار هستند و معمولاً محدودیت‌های زیادی برای جابجایی آن‌ها اعمال می‌گردد، چنین توافقی موجب تسهیل انتقال حامل‌های فضایی توسط شرکت‌های آمریکایی به انگلستان می‌شود.
سامانه لانچر وان از سه عنصر اصلی تشکیل شده است؛ پرتابگر، هواپیمای حامل و بخش زمینی. هواپیمای حامل، یک بوئینگ ۷۴۷ تغییر داده شده است که پرتابگر را در زیر بال سمت چپ، بین بدنه و موتور داخلی، حمل می‌کند. این هواپیما تأمین نیروی الکتریکی و کنترل پرتابگر را نیز برعهده دارد. بخش‌های زمینی مسئول ذخیره سوخت در پرتابگر بوده و دریافت و انتشار اطلاعات تله‌متری و رصد عملیات پرتاب را انجام می‌دهند.
لانچر وان یک پرتابگر دو مرحله‌ای است که قبل از پرتاب توسط هواپیمای حامل تا ارتفاع ۳۵ هزار پایی بالا برده می‌شود و بدین وسیله از محدودیت‌های آب و هوایی و مسائل دیگری که معمولاً گریبان‌گیر پایگاه‌های پرتاب می‌شود، می‌گریزد. موتور سوخت مایع این پرتابگر، پس از جدایی از هواپیما فعال شده و نیروی پیشرانی معادل ۷۳۵۰۰ پوند تولید می‌کند. موتور مرحله دوم آن نیز با توان تولید نیروی پیشران ۵۰۰۰ پوند، ماهواره را در مدار قرار می‌دهد. پرتابگر لانچر وان بسته به محل پرتاب آن می‌تواند یک محموله ۳۰۰ یا ۴۰۰ کیلوگرمی را در مدار خورشید آهنگ قرار دهد.