آژانس فضایی آمریکا در حال ساخت نوع جدیدی از سامانه بادبان خورشیدی برای نانوماهواره‌هایی با حجم 12U است. بادبان خورشیدی که از آن با عنوان‌های بادبان نوری یا بادبان فوتونی نیز یاد می‌شود، روشی پیشنهادی برای پیشرانش فضاپیما با استفاده از فشار تابش اعمال‌شده بر روی آینه‌هایی عظیم است. بادبان کشتی یک مثال کاربردی است؛ نیروی اعمال‌شده توسط نور بر روی آینه‌ها، مشابه بادبانی است که به‌وسیله باد به وزش درآمده باشد. از پرتوهای لیزر پرانرژی می‌توان به‌عنوان منبع جایگزین برای اعمال نیرویی بیشتر از آنچه که نور خورشید می‌تواند فراهم کند، استفاده کرد؛ مفهومی که با عنوان کشتیرانی پرتویی (beam sailing) شناخته می‌شود.
ناسا برای این منظور شرکت نانوآویونیکس (NanoAvionics) را جهت همکاری در آزمایش این طرح که توسط مرکز تحقیقاتی ایمز (Ames Research Center) این سازمان هدایت می‌شود، انتخاب کرده است. نانوآویونیکس قرار است در این پروژه با نام کامل «سامانه بادبان خورشیدی کامپوزیتی پیشرفته» (ACS3) یک باس نانوماهواره 12U را طراحی کرده و بسازد؛ سپس آن را برای ادغام در ماهواره و عملیاتی‌سازی به مرکز ایمز منتقل کند.
طی این پروژه که مرکز تحقیقاتی لانگلی (Langley Research Center) ناسا نیز در آن مشارکت می‌کند، یک بادبان ۷۴ متر مربعی و یک میله افقی کامپوزیتی درون باس قرار خواهند گرفت. ابعاد این باس به‌اندازه یک جعبه کفش و وزن آن حدود ۱۰ پوند خواهد بود و به‌همراه محموله مذکور به مدار لئو فرستاده می‌شود. ناسا در این آزمایش به‌طور خاص قصد دارد سامانه جدیدی را تست کند که قادر به بیرون کشیدن بادبان‌ها و میله‌های کامپوزیتی ۲۱ فوتی از درون یک باس خواهد بود.
سال گذشته میلادی اولین بادبان خورشیدی موسوم به لایت‌سیل ۲ (LightSail 2) با تلاش انجمن سیاره‌ای آمریکا (The Planetary Society) و شرکت اسپیس‌ایکس (SpaceX) سوار بر حامل فضایی فالکون هوی (Falcon Heavy) به فضا پرتاب شد و با موفقیت در مدار قرار گرفت؛ فضاپیمایی که مدتی بعد موفق به ارسال سیگنال شد.
espash ، wikipedia ، popularmechanics ، interestingengineering