کاوشگر وویجر ۲ (Voyager 2) که در نوامبر سال ۲۰۱۸ از منظومه شمسی خارج شده بود، جایی که ۱۷.۸ میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله داشت، موفق به ارسال اولین داده‌ها و اندازه‌گیری‌های خود از فضای میان‌ستاره‌ای شده است.
بادهای خورشیدی (Solar wind) که جریانی از ذرات یونی (پلاسما) انرژی‌داری هستند که از طرف خورشید به فضا در تمام جهات ساطع می‌شوند، حبابی موسوم به هلیوسفر را دورتادور منظومه شمسی تشکیل می‌دهند که به مرز این حباب هلیوپاس (heliopause) گفته می‌شود؛ منطقه‌ای که در آن بادهای مذکور قدرت خود را از دست می‌دهند. حالا کاوشگر ۷۲۲ کیلوگرمی وویجر ۲، درست مانند وویجر ۱، در آن سوی هلیوپاس قرار دارد و به بررسی دنیای وسیع و ناشناخته میان‌ستاره‌ای می‌پردازد.
اندازه‌گیری‌های جدید انجام شده توسط وویجر ۲، بینش جدیدی در مورد ماهیت محدوده‌های هلیوسفر فراهم می‌آورد زیرا ابزار مهمی که برای اندازه‌گیری مستقیم این خصوصیت‌های پلاسما در وویجر ۱ طراحی شده بود در سال ۱۹۸۰ شکسته شد.
تصویرسازی از موقعیت وویجر ۱ و وویجر ۲ خارج از هلیوسفر
لازم به توضیح است هلیوسفر یا هورسپهر (heliosphere) پهنه‌ای است حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته است. هلیوسفر دربرگیرنده همه منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی است که کیلومترها دورتر از مدار سیاره پلوتو (Pluto) را دربرمی‌گیرد.
پروفسور اد استون (Ed Stone) از مؤسسه فناوری کالیفرنیا (California Institute of Technology) که از پیش از زمان پرتاب وویجر ۲ تاکنون روی این مأموریت کار می‌کرده، می‌گوید: «ما نمی‌دانستیم که حباب چقدر بزرگ است و مطمئناً این را هم نمی‌دانستیم آیا عمر این فضاپیما به اندازه‌ای خواهد بود که به لبه حباب رسیده و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شود.»
وویجر ۲ یک کاوشگر بی‌سرنشین میان‌ستاره‌ای است که حدود ۴۲ سال پیش در تاریخ ۲۰ اوت سال ۱۹۷۷ در قالب برنامه وویجر (Voyager) برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌ستاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده است. با وجود اینکه این کاوشگر ۱۶ روز پیش از وویجر ۱ پرتاب شده بود، شش سال بیشتر زمان برد تا به فضای میان‌ستاره‌ای دست یابد؛ زیرا وویجر ۲ این مسافت را با سرعتی کندتر طی می‌کرد. گفتنی است اطلاعات جمع‌آوری شده توسط هر دوی این کاوشگرها، سرنخ‌هایی ارزشمند در مورد ساختار منظومه شمسی را برای دانشمندان فراهم می‌آورد.