توپ فضایی که از آن با عنوان توپ ورن (Verne gun) نیز یاد می‌شود یکی از
روش‌های پرتابهای فضایی بدون راکت است که طی آن یک توپ عظیم، جسم مورد نظر
را به فضا پرتاب می‌کند. اگر بتوان به سرعت فرار از مدار زمین یعنی
۱۱.۲کیلومتر بر ثانیه دست یافت، فرستادن کاوشگر به نقاط دیگر منظومه‌ی شمسی
نیز با استفاده از توپ فضایی ممکن می‌شود. البته این سرعت در محدوده‌ی
ماوراء صوت قرار می‌گیرد که علاوه بر اعمال حرارت بسیار شدید به اجسام، با
ایجاد نیروی مقاوم شدید هوا ممکن است باعث در هم شکستن آنها شود. بنابراین
استفاده از روش مذکور در مدارهای نزدیک به زمین محتمل‌تر می‌باشد.
در دهه ۱۹۶۰تحت پروژه‌ی مشترکی بین آمریکا و کانادا به نام هارپ (HARP) یک توپ با
کالیبر ۱۰۰ برای شلیک کردن پرتابهای ۱۸۰کیلوگرمی با سرعت ۳۶۰۰متر بر
ثانیه استفاده شد. این پرتابه تا ارتفاع ۱۸۰کیلومتری از سطح زمین صعود کرد و
یک پرواز زیرمداری را تجربه کرد. با این حال تاکنون پرتاب مداری موفقی با
استفاده از توپ فضایی صورت نگرفته است. تاکنون چندین تلاش برای توسعه توپ فضایی از جمله پروژه شارپ (SHARP) در
ارتش آمریکا، پروژه بابیلون (Babylon) توسط یک مهندس با نام ژرالد بل
(Gerald Bull) برای ارتش عراق و پروژه کوییک لانچ (Quicklaunch) توسط جان
هانتر (John Hunter) انجام شده است که همه به علت هزینه بالا و نیافتن پاسخ
برای معایبی که ذکر شد، با شسکت مواجه شده‌اند.
در ویدیو زیر این روش پرتاب فضایی بررسی شده و به بررسی چند نمونه از پروژه‌های انجام‌گرفته و برخی از مشکلات موجود در مسیر عملی شدن ایده توپ فضایی از جمله محدودیت‌های سرعت و چالش‌های انتقال حرارت اشاره می‌شود: