یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه هاروارد (Harvard University) به این نتیجه رسیده‌اند که سیارک‌ها طبق فرایند پان‌اسپرمیا (Panspermia) یا فرضیه بذرپاشی حیات را در سراسر کهکشان پخش می‌کنند.
بسیاری از ما زمین را میزبان حیات در جهان می‌دانیم و برای این مسئله دلایل متعددی وجود دارد، اما جهان پیرامون ما بی‌کران است و همین موضوع ثابت می‌کند که انسان‌ها تنها نیستند. در گذشته نیز دانشمندان عنوان کرده بودند عواملی که در پیدایش حیات تاثیرگذارند می‌توانند به کمک سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌دار توسط فرایند پان‌اسپرمیا از دنیایی به جهانی دیگر انتقال پیدا کنند. فرایند پان‌اسپرمیا به فرضیه‌ای گفته می‌شود که طبق آن زندگی در مکانی ایجاد نمی‌شود، بلکه در جهان وجود دارد و بذرهای آن در تمام دنیا پخش شده و همواره از مکانی به مکان دیگر منتقل می‌گردد. مخاطبان این فرضیه بر این باورند که اندامگان یا همان حیات روی زمین به واسطه بذرها از فضا به زمین انتقال داده شده است.
سیارک‌ها عامل پخش حیات هستند
در حال حاضر یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه هاروارد احتمال فرایند پان‌اسپرمیا در سراسر کهکشان راه شیری را مورد بررسی قرار دادند که نتیجه بررسی‌های آن‌ها نشان می‌دهد به احتمال زیاد سیارک‌ها عامل پخش حیات در این کهکشان بوده‌اند. در گذشته دانشمندان بر این باور بودند که فرایند پان‌اسپرمیا در سامانه سیاره‌ای رخ می‌دهد و به همین دلیل دانشمندان برای استریل کردن فضاپیماها زمان زیادی را صرف می‌کردند تا از انتقال میکروب‌های زمین به جهان جلوگیری شود؛ اما بررسی‌های جدید نشان می‌دهد سیارک‌ها این توانایی را دارند تا این فرایند را در یک سامانه نظیر تراپیست-۱ (TRAPPIST-1) که به عنوان همسایه نزدیک ما با ۷ سیاره نزدیک به یکدیگر محسوب می‌شود، به سادگی انجام دهند. اما این پرسش مطرح می‌شود که آیا فرایند پان‌اسپرمیا می‌تواند در محدوده کهکشانی نیز کاربرد داشته باشد؟
تیم تحقیقاتی هاروارد در این خصوص عنوان کرد فرایند پان‌اسپرمیا این توانایی را دارد تا در محدوده کهکشانی نیز اتفاق بیفتد. طبق برآورد محققان حدود ۱۰ تریلیون جرم با اندازه‌ای مشابه با سیارک‌ها در سراسر کهکشان حیات را حمل می‌کنند. هرچند اجرام با ابعاد بزرگ که حامل حیات باشند نادر بوده، اما باز هم تعداد آن‌ها قابل توجه است. طبق برآورد محققان حدود ۱۰۰ میلیون جرم آسمانی در ابعاد انسلادوس (Enceladus)، ششمین قمر زحل، و حدود ۱۰۰۰ جرم به اندازه سیاره زمین قادرند حامل حیات یا ماده پروبیوتیک باشند.
ایدن گینزبرگ (Idan Ginsburg) به عنوان نویسنده اصلی این مطالعه اظهار می‌کند: «برای مدت‌های طولانی بزرگ‌ترین نگرانی این بود که حیات روی این اجرام به واسطه اشعه ماورا بنفش نابود می‌شوند، اما اکنون به این دستاورد رسیده‌ایم که اگر مواد تشکیل‌دهنده حیات در مقیاس چند اینچ در زیر یک تکه سنگ یا یخ در سیارک‌ها محافظت شوند، می‌توانند در برابر اشعه ماورا بنفش سالم بمانند.» وی در ادامه افزود: «حتی شکل‌های پیچیده‌ای از حیات چون خرس آبی (خوکچه خزه‌ای) این توانایی را دارند تا در فضا نیز زنده بمانند. در واقع این موجودات می‌توانند به راحتی به خواب زمستانی بروند؛ از این رو ما به این دستاورد رسیده‌ایم که میکروب‌ها بر روی یک سیاره قادر هستند از آن خارج شده و در فضا نیز به زندگی خود ادامه دهند تا به یک سیاره جدید برسند.» خرس آبی یا خوکچه خزه‌ای (Tardigrada) یک جانور آبزی کوچک با ۸ پا است که البته آن را به عنوان نوعی از پیچیده‌ترین جانوردان شدیددوست می‌شناسند. جانور شدیددوست (Extremophile) به گروهی از ارگانیسم‌ها گفته می‌شود که در محیط‌های خشن و شدید فیزیکی یا شیمیایی، که عموماً انواع زیست در آن ها ناممکن است، زندگی می‌کنند.
گینزبرگ در ادامه پایان خاطرنشان کرد: «منظومه شمسی که ما در آن حضور داریم نسبتا پایدار است، اما سایر مکان‌ها به خصوص مرکز کهکشان به طور کامل ناپایدار و در حال حرکت بوده و اجرام همواره در حال رفت و آمد هستند. به طور کلی در مرکز کهکشان، سیاره‌ها، خرده‌سیاره‌ها، دنباله‌دارها، قمرها و سیارک‌ها به تعداد زیاد وجود دارند و به همین دلیل مرکز کهکشان می‌تواند اجرام را به سمت سایر کهکشان ارسال نماید. به طور کلی این تحقیقات به ما نشان داد که پان‌اسپرمیا در مقیاس کهکشانی امکان‌پذیر است، زیرا تریلیون‌ها جرم آسمانی در کهکشان ما به همراه آنچه مورد نیاز حیات است در حال گشت و گذار هستند.»