یافتن راه حل‌های کم‌هزینه برای تولید ماهواره‌های کوچک موسوم به تاسواره (CubeSat)، یکی از مهم‌ترین قسمت‌های گسترش تجارت این ماهواره‌ها است. اندازه کوچک و هزینه کم تاسواره‌ها آن‌ها را به انتخاب‌های مناسبی برای تولیدات تجاری در سال‌های اخیر تبدیل کرده است. اکنون محققان آمریکایی روش جدیدی برای تولید تاسواره‌ها ارائه داده‌اند که نسبت به روش‌های پیشین، ایمن‌تر و کم‌هزینه‌تر است.
پژوهشگران دانشگاه پردو (Purdue University) آمریکا، نوعی سامانه پیشران برای نانوماهواره‌ها ابداع کرده‌اند که از یک مایع جهت تغذیه رانشگر پالس پلاسمایی استفاده می‌کند. برای تولید پلاسما معمولا از گاز استفاده می‌کنند؛ در واقع با برقراری ولتاژ بالا یک گاز را باردار می‌کنند تا پلاسما تشکیل گردد. سامانه مذکور در حقیقت از یک مایع محرک برای شتاب‌دهنده پالس پلاسمایی نیروی لورنتس (Lorentz force) بهره می‌گیرد و بدین شکل طول عمر سامانه احتراق را افزایش می‌دهد.
الکسی شاشورین (Alexey Shashurin)، استادیار مکانیک پرواز و فضانوردی دانشگاه پردو گفت: «نوآوری ما می‌تواند به مشخص کردن چالش‌های کنونی سامانه‌های پیشران تاسواره از جمله کوتاه بودن عمر مفید، خطرات آلودگی و چالش‌های اقتصادی کمک کند. این سامانه‌ها ما می‌توانند ماموریت را بهتر و مطمئن‌تر اجرا کنند و سوخت مایعی که ما به کار برده‌ایم، خطر آلوده کردن آن را به همراه ندارد.» شاشورین افزود: «ما گام مهمی در ابداع سامانه‌های محرک قوی برای تاسواره‌ها برداشته‌ایم تا کارایی آن‌ها را در ماموریت‌ها افزایش دهیم.»
نخستین نمونه تاسواره‌ها در سال ۱۹۹۹ تولید شد و از آن زمان تا به حال، بیش از ۱۰۰۰ نمونه تاسواره ابداع و ارائه شده‌اند. گسترش و کاربرد سریع نانوماهواره‌ها، علاقه به سامانه‌های قدرتمند پیشران را افزایش داده است. شهرت تاسواره‌ها، تا حدود زیادی به خاطر پیشرفت در کوچک‌سازی لوازم و حسگرهای الکترونیکی است که امکان استفاده از تاسواره‌ها را برای ماموریت‌های فضایی فراهم می‌کند.
پژوهشگران در حال حاضر در جستجوی شرکایی هستند تا نسبت به تجاری‌سازی ابداع خود اقدام کنند و آن را در حوزه فناوری به ثبت برسانند.