اگر بر روی ماه زندگی می‌کردیم زمین را چگونه می‌دیدیم؟

رویای زندگی بر روی ماه در سال‌های اخیر بیشتر از همیشه به واقعیت نزدیک شده و علاقه‌مندان بسیاری در سراسر جهان به دنبال عملی کردن آن هستند. در همین رابطه قصد داریم تغییرات جالب‌ توجه کره زمین از دید ساکنان ماه را بررسی کنیم.

دیدن کره زمین از ماه

کره زمین از ماه چه شکلی به نظر می‌رسد؟ این سوالی است که ذهن علاقه‌مندان به فضای خارج از اتمسفر زمین را مشغول کرده است. برای ما اهالی زمین که در برخی شب‌ها قمر سیاره خود را در آسمان می‌بینیم، ظاهر ماه به صورت دوره‌ای دچار تغییراتی می‌شود و در زمان‌هایی مشخص، حلالی شدن و کوچک و بزرگ شدن قسمت روشن این قمر قابل‌ مشاهده است. آیا می‌دانید اولین عکس زمین از فضا چه زمانی و چگونه ثبت شد؟

با این وجود اگر قرار باشد که رویای زندگی بر روی ماه روزی به حقیقت بپیوندد، ساکنان آینده این جرم آسمانی شاهد چه تغییراتی در ظاهر سیاره مبدا خود خواهند بود؟ نکته اولی که در این رابطه باید به آن توجه کنیم، همزمان بودن مدت چرخش مداری و چرخش محوری ماه است که باعث می‌شود این جرم در یک بازه زمانی یک ماهه هم به دور خود و هم به دور زمین بچرخد.

در همین رابطه بخوانید: آسمان در سیارات مختلف چگونه است؟

به‌همین‌دلیل یک طرف مشخص از ماه همیشه به سمت زمین قرار دارد و قسمت دیگر این قمر که به نام نیمه تاریک ماه شناخته می‌شود، از دید زمینیان پنهان است. بنابراین نمای زمین از روی ماه به محل قرارگیری ما بستگی دارد و اگر قرار باشد که در نیمه تاریک ساکن باشیم، هرگز زمین را نخواهیم دید. جالب است بدانید که اولین انسان‌هایی که مستقیما نیمه تاریک ماه را دیدند، فضانوردان ماموریت آپولو ۸ بودند.

فیل نیکولسون (Phil Nicholson)، از متخصصان مرکز اخترفیزیک و علوم سیاره‌ای کورنل (CCAPS) در نیویورک، در مورد نمای ساکنان ماه از زمین که در قسمتی غیر از نیمه تاریک قرار دارند، می‌گوید: «در طول مدتی حدودا ۳۰ روزه که یک چرخه شبانه‌روزی بر روی ماه اتفاق می‌افتد، به نظر می‌رسد که قسمت روشن‌ شده سیاره زمین، از حالت کامل به صورت حلالی تبدیل می‌شود و در اواخر این چرخه، ساکنان قمر٬ تنها قسمتی از سیاره را می‌بینند که در شب قرار دارد.

زمین از ماه چگونه دیده می‌شود؟

در این حالت نور بازتاب شده از سطح ماه به همراه نورهای مصنوعی روشن شده در شب باعث می‌شوند که سیاره ما به سختی در آسمان ماه دیده شود. البته از آنجایی که ماه اتمسفر ندارد، دیدن ستاره‌ها و اجرام آسمانی در طول روز و با وجود نور خورشید، کار سختی نیست.»

کریستینا شوپلا (Christine Shupla)، از مدیران موسسه ماه و سیاره‌ای (Lunar and Planetary Institute) ناسا، در این رابطه می‌گوید: «از آنجایی که سیاره ما چهار برابر بزرگ‌تر از قمرش است، زمین از روی ماه بسیار بزرگ دیده می‌شود. از طرف دیگر طلوع و غروب زمین هم از روی سطح ماه بی‌معنی بوده و سیاره ما بسته به محل قرارگیری ساکنان، همیشه در یک جا از آسمان دیده می‌شود.

البته به دلیل محور بیضی شکل ماه، زمین در قسمت مورد نظر دور و نزدیک می‌شود، اما محل نسبی آن تغییری نمی‌کند. چیزی که تغییر می‌کند جزییات بخشی از زمین است که به طرف ما قرار دارد؛ در حالی که برخی مواقع اقیانوس‌های پهناور سیاره را می‌بینیم، در برخی مواقع هم خشکی‌ها و قاره‌های زمین قابل رویت هستند.»

در انتها موضوعی که برای نیکولسون هم جالب است، خورشیدگرفتگی‌ها و زمین گرفتگی‌هایی است که از روی ماه دیده می‌شوند. به دلیل بزرگ‌تر بودن زمین نسبت به ماه،‌ دیدن خورشیدگرفتگی از سطح قمر زمین بسیار راحت خواهد بود و در زمانی که ساکنان زمین با افتادن سایه سیاره بر روی قمر،‌ یک ماه‌گرفتگی را تجربه می‌کنند، ساکنان ماه یک خورشیدگرفتگی را می‌بینند. این اتفاق سالی دو یا سه بار رخ می‌دهد و از طرف دیگر،‌ با وقوع یک خورشیدگرفتگی بر روی زمین هم آنچه انسان‌های روی ماه می‌بینند، سایه بزرگ قمرشان بر روی زمین است.