محققان دانشگاه کلرادو بولدر (University of Colorado Boulder) اعلام کرده‌اند که می‌خواهند نوعی جاذبه مصنوعی بسازند تا در سفرهای فضایی از آن استفاده شود. همانطور که قبلا در خبرها خوانده‌اید کاهش تراکم استخوانی و عضلانی تنها دو مورد از پیامدهای دور ماندن طولانی مدت از جاذبه هستند و این مساله زمانی که قرار باشد فضانوردان به ماه و سپس مریخ بروند بغرنج‌تر می‌شود.
یکی از آسان‌ترین روش‌ها برای ایجاد جاذبه مصنوعی٬ قرار دادن انسان در مجاورت یک سانتریفیوژ است. البته ناسا (NASA) و آژانس فضایی اروپا (European Space Agency) نیز همزمان آزمایشاتی در همین رابطه را روی تعدادی از داوطلبان انجام داده‌اند و متاسفانه حالت تهوع ناشی از حرکت از جمله پیامدهای اصلی استفاده از این روش بوده است.
جاذبه مصنوعی
دانشمندان دانشگاه کلورادو آیند‌ه‌ای را متصور شده‌اند که در آن فضانوردان زمان خود را درون نوعی اتاق جاذبه مصنوعی و روی یک سیستم چرخنده کوچک سپری خواهند کرد تا با پیامدهای منفی بی‌وزنی مقابله نمایند. اما آن‌ها نمی‌خواهند که در این حین فضانوردان بیمار شوند.
جاذبه و وزن دو مفهوم کاملا وابسته به هم هستند و ایجاد جاذبه واقعی کاری است که از توان بشر خارج است. با این حال می‌توان وزنی را که جاذبه به ما می‌دهد با استفاده از سانتریفیوژ شبیه‌سازی کرد. چرخ و فلک‌هایی که در پارک‌ها می‌بینید بهترین وسیله برای درک این مفهوم هستند؛ هرچه در این وسایل سریع‌تر بچرخید باید خود را محکم‌تر نگه دارید تا از افتادن خود جلوگیری نمایید.
حال تصور کنید که به جای چرخ و فلک یک صفحه تخت قرار دهید و طوری روی آن سطح دراز بکشید که پشت بدنتان روی سطح قرار بگیرد و انگشتان پایتان به سمت بیرون باشد. در این حالت شما می‌توانید نوعی جاذبه مصنوعی را تجربه نمایید.
محققان دانشگاه کلرادو گروهی از داوطلبان را در وضعیت نشسته و عمودی روی یک سانتریفیوژ قرار دادند و با سرعتی بسیار کم (یک دور بر دقیقه) شروع به چرخاندن آن‌ها کردند. به محض عادت کردن فرد به این شرایط٬ آن‌ها سرعت چرخش را کمی افزایش دادند تا زمانی که نرخ گردش را به ۱۷ دور بر دقیقه رساندند و عملکرد داوطلبان فوق‌العاده بود.
دانشگاه کلرادو در ادامه ویدیویی از عملکرد سانتریفیوژ خود منتشر کرد. این ماشین که دستگاه چرخش بیرون از مرکز انسان (یا به اختصار HERD) خوانده می‌شود به قدری کوچک است که می‌توان آن را درون یک اتاق کوچک نصب کرد.
تورین کلارک (Torin Clark) مهندس هوافضا و از مولفان این پژوهش در این رابطه گفت: «تقریبا می‌توانیم بگوییم در صورت ضرورت هر کسی می‌تواند خود را با این وسیله وفق دهد.» توانایی داوطلبان برای وفق دادن خود با سانتریفیوژ امیدوارکننده بوده و به طرح سوالات مهمی منجر می‌شود؛ از جمله اینکه برای مقابله با اثرات منفی زندگی در فضا به چه مقدار جاذبه مصنوعی نیاز است؟