دو کاوشگر بدون سرنشینِ گمشده، توسط مرکز تحقیقاتی Jet Propulsion Laboratory واقع در کالیفرنیا پیدا شد! کاوشگرهای گمشده توسط ناسا به کمک رادارهای زمینی پیدا شدند. یکی از این کاوشگرهای بدون سرنشین، فضاپیمای ناسا بانام Lunar Reconnaissance Orbiter و دیگری فضاپیمای تحقیقات فضایی هند، بانام Chandrayaan-1 هستند که توسط رادارهای زمینی پیدا شدند. پیدا شدن کاوشگرهای گمشده به کمک رادارهای زمینی، دستاوردی مهم درزمینهٔ هوا و فضا به شمار می‌آید که می‌تواند در مأموریت‌های آینده به کرهٔ ماه نیز مفید واقع شود.
بنا بر گفته‌های محقق اصلی مرکز JPL یعنی Marina Brozovic، پیدا شدن کاوشگرهای گمشده ناسا و کاوشگر تحقیقاتی هند، شامل دو عملیات مختلف بوده است. اولین فضاپیما LRO بود؛ این کاوشگر همچنان فعال بوده و در حال ارسال اطلاعات اکتشافی خود به مرکز عملیات در پاسادنا است. این بدان معناست که فضاپیمای مذکور به معنای واقعی کلمه، یا کاوشگر گمشده به‌حساب نمی‌آید.
دومین کاوشگر، یعنی Chandrayaan-1 از سال ۲۰۰۹ به حالت خاموشی یا سکوت رفت. باآنکه مشخصه‌های گردش آن قابل‌شناسایی بود، اما مسئلهٔ پیدا کردن آن بحثی کاملاً جدا و به‌مراتب سخت‌تر است. این مدارگرد مکعبی در حدود ۱٫۵ متری است که آن را به هدفی بسیار سخت و دشوار تبدیل می‌کند. ازاین‌رو با توجه به موقعیت این کاوشگر، پیدا کردن این مدارگرد با اندازهٔ کوچک‌تر از مینی کوپر کاری بسیار دشوار است. بااین‌حال، همچنان خبر جدید پیدا شدن کاوشگرهای گمشده ناسا یکی از خوشحال‌کننده‌ترین اخبار برای گروه LRO به شمار می‌رود.
بدتر اینکه کرهٔ ماه به دلیل میدان‌های گرانشی ناهموار خود، یکی از عوامل پیچیده‌تر شدن مسئله است. این ناهمواری‌های گرانشی به دلیل وجود مناطقی با تراکم بالا در زیر سطح ماه شکل می‌گیرند که می‌توانند به‌صورت جریان‌هایی بی‌ثبات بر روی یک ماهوارهٔ در حال گردش تأثیر بگذارند. بنا بر آخرین محاسبات و در طول یک دورهٔ ۲ ساعت و ۸ دقیقه‌ای، کاوشگر Chandrayaan-1 در ارتفاع ۲۰۰ کیلومتری کرهٔ ماه قرار دارد. ازاین‌رو می‌توان آن را در دسته‌بندی “گمشده” قرارداد. با استفاده از یک آنتن ۷۰ متری در مرکز شبکه فضای دوردست گلداستون ناسا در کالیفرنیا، گروه کاوشگر JPL یک پرتوی بسیار پرقدرت را به ماه ارسال کردند، این پرتوی قدرتمند توانایی بازگرداندن سیگنال‌هایی مؤثر از فضایی ۳۸۰ هزار کیلومتری از فضا را دارا است. سیگنال‌های منعکس‌شده توسط تلسکوپ ۱۰۰ متری گرین بانک در غرب ویرجینیا دریافت گردید. به‌منظور افزایش شانس، گروه JPL هدف پرتوی تابشی را برای نقاط مختلف تنظیم نکردند. Chandrayaan-1 آخرین بار در مدار قطب دیده شد، ازاین‌رو همچنان احتمال دارد که در مجاورت آن قرار داشته باشد. ازاین‌رو در تاریخ ۲ جولای ۲۰۱۶، تابش پرتو برای یک فضای ۱۶۰ کیلومتری در اطراف قطب شمال ماه انجام شد.
در طول این آزمایش، یک شی در طول ۴ ساعت، دومرتبه پرتوی تابشی را منعکس کرد. محققین بر این باور هستند که شی منعکس‌کننده همین مدارگرد Chandrayaan-1 بوده است. مسئله پیدا شدن مدارگرد Chandrayaan-1 در سه ماه آینده با ۷ ردپای دیگر از طریق مشاهداتی مستقل به کمک رادارهایی قوی از رصدخانهٔ Arecibo Observatory در پورتوریکو تأیید شد.
Ryan Park به‌عنوان مدیر گروه سیستم دینامیک خورشید JPL می‌گوید: «به نظر می‌رسد که ما باید محل Chandrayaan-1 را ۱۸۰ درجه تغییر دهیم. این تغییر به‌اندازهٔ نصف یک چرخه از برآوردهای قدیمی مداری از سال ۲۰۰۹ است. اما در غیر این صورت، مدار Chandrayaan-1 هنوز شکل و ترازی را که ما انتظار داشته‌ایم را حفظ کرده است.»
گروه JPL می‌گویند که دنبال کردن دو کاوشگر فضایی با استفاده از رادارهای زمینی، فرصت‌های جدیدی را برای اکتشاف در کرهٔ ماه و سنجش میزان خطرات احتمالی برای سفینه‌های فضایی ایجاد خواهد کرد.
