استفاده از سیاه‌چاله‌ها برای سفرهای بین ستاره‌ای ممکن است

قبل از اینکه هر نوع ماهواره‌بری از سوی انسان به فضا پرتاب شود، انسان به سفرهای بین ستاره‌ای می‌اندیشید. آیا سیاه‌چاله‌ها می‌توانند گزینه‌ای مناسب برای نیروی رانشی در سفرهای بین ستاره‌ای باشند؟

علیرغم پیشرفت‌های شگفت‌انگیز بشر در حوزه فناوری‌های هوافضا، انسان هنوز سفرهای بین ستاره‌ای را یک رؤیا می‌داند. در کنار هزینه‌های بالا و زمان‌بر بودن سفرهای بین ستاره‌ای، چالش دیگری تحت عنوان سوخت و یا نیروی پیش برنده وجود دارد که به نظر می‌رسد این چالش را می‌توان با استفاده از انرژی سیاه‌چاله‌ها برطرف کرد.

دانشمندان اخیراً در این اندیشه‌اند که با استفاده از انرژی گرانشی سیاه‌چاله‌ها بتوانند سفرهای بین ستاره‌ای را ممکن سازند. اما این فرایند چگونه ممکن است؟ به نظر می‌رسد فضاپیماهای بزرگ در آینده بتوانند با استفاده از نیروی گرانشی عظیم سیاه‌چاله‌ها خود را به‌سرعت ها بالا برسانند.

برای سفرهای بین ستاره‌ای، انرژی بسیاری زیادی لازم است. درواقع سفر بین ستاره‌ای نیازمند سوخت نسبتی برای رسیدن به‌سرعت نسبتی یعنی سرعتی نزدیک به‌سرعت نور است. برای رسیدن به این سرعت، انسان هنوز موفق نشده راهی پیدا کند.

فضاپیماهای حال حاضر فاقد ظرفیت و چنین انرژی هستند، بر همین اساس و به‌منظور رسیدن به این هدف، پیشنهاد دیگری مطرح‌شده که به پرتاب دایسونی معروف است و نظریه‌ای متعلق به فیزیکدان معروف فریمن دایسون می‌باشد.

در این نظریه، فضاپیماها می‌توانند خود را در شرایط پرتابی قرار دهند و این شرایط را سیاه‌چاله‌های دوگانه ایجاد می‌کنند.

شاید زمانی برسد که به خاطر ازدیاد جمعیت مجبور به سفرهای بین ستاره‌ای شویم. بر این اساس شاید زمان آن رسیده که باید در اندیشه ساخت ماشین‌های گرانشی باشیم، ماشین‌هایی که با استفاده از نیروی گرانش به سفر بین ستاره‌ای می‌پردازند.

بر اساس تئوری مطرح‌شده، سیاه‌چاله‌های دوگانه می‌توانند قدرت پرتابی گرانشی موردنیاز برای سفر بین ستاره‌ای را فراهم کنند.  ۱۰۰میلیون سیاه‌چاله در کهکشان راه شیری وجود دارد. تعداد زیادی از آن‌ها را سیاه‌چاله‌های دوگانه تشکیل می‌دهند که برمدار یکدیگر می‌چرخند.

همچنین سیاه‌چاله‌های دوگانه به شکل آیینه یکدیگر عمل می‌کنند، زیرا فوتون‌های ساطع‌شده از یک سیاه‌چاله که به افق رویداد سیاه‌چاله همسایه می‌رسد دچار خمیدگی شده و به منبع اصلی بازمی‌گردد، لذا سیاه‌چاله‌های دوگانه می‌توانند منبع عظیمی از انرژی برای سفرهای بین ستاره‌ای باشند.

آن‌ها فضاپیماها را قادر می‌سازند تا بدون استفاده از سوخت به‌سرعت ها نسبیتی نزدیک شوند. از سوی دیگر وجود سیاه‌چاله‌های متعدد در کهکشان راه شیری می‌تواند به شکل یک شبکه عمل کرده و انرژی لازم همواره فراهم باشد.

البته این فرایند حتی در سطح تئوریک هم با چالش‌هایی همراه است که باید در نظریات بعدی به آن چالش‌ها پرداخته شود زیرا کوچک‌ترین اشتباهی در این حوزه می‌تواند فضاپیما و کل سرنشینان آن را به قعر حفره سیاه‌چاله فروببرد و آن‌ها را در یک آن متلاشی کند.

شاید همه موارد مطرح‌شده برای برخی تنها نظریاتی خنده‌دار و به‌دوراز واقعیت باشد. اما اگر انسان بخواهد در آینده سفر بین ستاره‌ای داشته باشد باید تمامی گزینه‌ها را دست‌کم در سطح تئوریک مورد تجزیه‌وتحلیل قرار دهد و دراین‌بین استفاده از گرانش سیاه‌چاله‌ها را باید یک انتخاب مهم تصور کرد.