همکاری کشورهای وابسته به شوروی در امور فضایی در حقیقت از همان نخستین روز های آغاز عصر فضا در اکتبر ۱۹۵۷ شروع شد، زیرا روس‌ها برای ردیابی و مشاهدات مسیر پروازی ماهواره‌های خود در مدار زمین، به مراکز متعدد زمینی جهت رصد حرکت آنها نیاز داشتند.
در آوریل سال ۱۹۶۷، متخصصان کشورهای همسو با قدرت شرقی فضایی در جهان، برنامه کار مشترک را در زمینه اکتشاف و استفاده از فضا برای مقاصد صلح آمیز تصویب کردند. این تاریخ آغاز اجرای عملی برنامه‌ای است که از سال ۱۹۷۰ بطور رسمی نام اینترکاسموس (Intercosmos) را به خود گرفت. در هر یک از کشورهای عضو که شامل بلغارستان، مجارستان، آلمان(شرقی سابق)، کوبا، مغولستان، لهستان، چکسلواکی و شوروی می‌شد یک سازمان هماهنگ کننده برای اجرای برنامه همکاری ایجاد گردید. مدتی بعد ویتنام هم به گروه کشورهای عضو اینترکاسموس پیوست.
طبق توافق انجام شده، شوروی کلیه تجهیزات خود برای تحقیقات فضایی از موشک گرفته تا سامانه‌های ماهواره‌ای را بطور رایگان در اختیار سازمان اینترکاسموس قرار داد تا تجهیزات علمی ارائه شده توسط دانشمندان و متخصصان کشورهای شرکت کننده در آنها نصب گردد. البته مسیر کار به این سادگی نبود و باید نخست طرح کلی در شورای مشورتی اینترکاسموس- شامل نماینده کارشناسان و دانشمندان کشورهای عضو- تصویب می‌شد، سپس اجزای فنی، شیوه ساخت، کشوری که امکانات بهتری برای ساخت سامانه‌ها را داشت و... مورد بحث قرار می گرفت و سرانجام پس از تصویب کلیه جزئیات کار، کارشناسان کشورهای عضو با همکاری هم برای ساخت ماهواره اقدام می کردند. اجزایی که باید در کشوری غیر از شوروی ساخته می شد، پس از آماده شدن به مسکو ارسال می گردید تا در موسسات فنی مربوطه مورد بررسی و بعد از تایید در اختیار دفتر سازنده ماهواره قرار می گرفت.
ماهواره‌ها، که برای تحقیقات مشترک ایجاد شدند، همانند برنامه، "اینترکاسموس" نام گرفت و موشک پایه برای پرتاب ماهواره‌ها (RN 11K63 کاسموس-۲) در دفتر طراحی یانگل(Yangel)که بیشتر در زمینه موشک های نظامی فعالیت داشت طراحی و ساخته شد. به این ترتیب بود که در ۱۴اکتبر ۱۹۶۹ اینترکاسموس -۱(Intercosmos-1) از پایگاه پرتاب های موشکی پلتسک (Plesetsk) راهی مدار زمین گردید.
برای مشاهده این صفحه اشتراک تهیه کنید.
نام‌نویسی حساب جدید
