نقش عنکبوت در تحقیقات فضایی

یکی از آزمایش‌هایی که در آزمایشگاه مداری اسکای لب (Sky lab) و ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام شد، مطالعه بر روی چگونگی تنیدن تار توسط عنکبوت است. انجام این آزمایش اولین بار توسط یک دانش‌آموز دبیرستانی به نام جودیت مایلز (Judith Miles) در سال۱۹۷۲ به ناسا پیشنهاد شد.

جودیت مایلز دانش‌آموز دبیرستانی در شهر لکسینگتون ایالت ماساچوست، پس از خواندن یک مقاله در مجله نشنال جئوگرافی (National Geographic) پیرامون رفتارعنکبوت که در آن گفته‌شده بود عنکبوت برای تعیین ضخامت تار از وزن خود استفاده می‌کند، پیشنهاد داد عنکبوتی به فضا فرستاده شود تا عکس‌العمل او در برابر بی‌وزنی موردمطالعه قرار گیرد.

کارشناسان سازمان فضایی آمریکا ،ناسا، از این پیشنهاد به‌عنوان یک پروژه مطالعاتی دانش‌آموزی استقبال کردند تا چگونگی تأثیر بی‌وزنی را بر روی تشکیل تارهای عنکبوت همچنین بعضی موارد دیگر را موردبررسی قرار دهند.

آن‌ها دو عنکبوت ماده از نژاد آرانوس دیادیماتوس (Araneus diadematus) را انتخاب کردند و نام‌های آنیتا و آرابلا را بر روی آن‌ها گذاشتند. این دو عنکبوت در محفظه ویژه‌ای به ایستگاه فضایی اسکای لب فرستاده شدند. هدف علمی این آزمایش بررسی‌های مختلفی ازجمله تحقیق در مورد مکانیسم ساعت بیولوژیک بود. ازآنجاکه عنکبوت‌ها می‌توانند مدت طولانی بدون آب و غذا زندگی کنند مدل حیوانی خوبی برای این آزمایش هم بشمار می‌رفتند.

سه روز قبل از پرتاب هر عنکبوت در یک اتاقک مخصوص قرار گرفتند. در اسکای لب آزمایش زیر نظر اوون گاریوت (Owen Garriott) فضانورد محقق ایستگاه فضایی صورت گرفت و حرکات آن‌ها توسط یک دوربین فیلم‌برداری می‌شد. به نظر می‌رسد که آرابلا کاملاً به محیط بی‌وزن خو گرفته همچنین فشارهای ناشی از پرتاب بر توانایی عنکبوت جهت تنیدن تار تأثیر منفی نمی‌گذارد البته ساختار فیزیکی تارها تنیدن شده در فضا به‌طور قابل‌توجهی ازآنچه بر روی زمین می‌ساختند تفاوت داشت. درمجموع نازک‌تر بود و درعین‌حال تغییر ضخامت داشت به‌طوری‌که در بعضی از نقاط نازک‌تر و در برخی دیگر ضخیم‌تر بود درصورتی‌که تارعنکبوت بر روی زمین، یکنواخت است.

آزمایش جودیت مایلز موردتوجه زیاد کارشناسان ناسا و مطبوعات جهان قرار گرفت و نشان داد علاقه شدید به آزمایش‌های فضایی بر روی موجودات زنده وجود دارد.

آزمایش بر روی رفتارعنکبوت بعدها در جریان سفرهای مداری کیهان پیمای شاتل همچنین در ایستگاه فضایی بین‌المللی ادامه یافت زیرا به‌طورکلی دانشمندان معتقدند تارعنکبوت یک فیبر سبک اما درعین‌حال با توانایی کشش زیاد است و می‌تواند بدون پاره شدن تا ۴۰درصد طول خود کشیده شود.