ثبت تصویری از فعالیت ابرسیاهچالههای مخفی!

درحالیکه سیاهچالهها بهخودیخود قابلدیدن نیستند، اما ما میتوانیم فعالیت آنها را شناسایی و رصد کنیم.
سیاهچالهها را نمیتوان دید، اما زمانی که شروع به فعالیتی کنند، میتوان آنها را شناسایی و رصد کرد.
دوزبانهای که در تصویر مشاهده میشود، حاصل از ترکیب پلاسمای داغ و باانرژی بالا است که از مرکز کهکشان بیضوی “هرکول A” پرتابشده است.
این فرآیند، فرآیندی است که توسط یک ابر سیاهچاله یا سیاهچاله کلان جرم، پنهان در قلب کهکشان هدایت میشود.
این سیاهچاله حدود ۲.۵ میلیارد برابر جرم خورشید است و حدود هزار برابر بزرگتر از سیاهچاله موجود در مرکز کهکشان راه شیری ما است.
سیاهچاله کهکشان “هرکول A”، ماده را گرم میکند و سرعت آن را تقریباً به سرعت نور میرساند، سپس آن را با سرعت بسیار بالا به فضا پرتاب میکند.
این زبانههای بسیار متمرکز، در حین این سفر، انرژی خود را از دست میدهند، سرعتشان کاهش مییابد و درنهایت به شکل تودههای ابر مانند دیده میشوند.⠀
سیاهچالهها میتوانند بزرگ یا کوچک باشند. دانشمندان معتقدند که کوچکترین سیاهچالهها تنها به کوچکی یک اتم هستند. این سیاهچالهها بسیار کوچک هستند، اما جرم یک کوه بزرگ را دارند!
بنابراین سیاهچالهها چطور شکل میگیرند؟ دانشمندان معتقدند کوچکترین سیاهچالهها زمانی شکلگرفتهاند که جهان آغاز شده است. سیاهچالههای ستارهای زمانی ایجادشدهاند که هسته یک ستاره بسیار بزرگ ازهمپاشیده است. وقتیکه این اتفاق میافتد، باعث ایجاد یک ابرنواختر میشود.
زبانههای موازی از موثقترین شواهدی هستند که اثبات میکند که یک ابرسیاهچاله در قلب اغلب کهکشانها موجود است.
به نظر میرسد بعضی از این سیاهچالهها فعال هستند و مواد را از محیط اطرافشان قورت میدهند و زبانههای با سرعت بسیار بالا را به فضا پرتاب میکنند. درحالیکه دیگر سیاهچالهها یا ساکت هستند و یا حتی خاموش هستند.
این تصویر مفهومی از هسته یک کهکشان فعال، محیط اطراف گردوغباری پیراشکی شکلی را نشان میدهد که چنبره (torus) نامیده میشود و زبانهها از مرکز آنها پرتاب میشوند.
میدانهای مغناطیسی بهطور مشخص، گردوغبار را در این چنبره گیر انداختهاند. این میدانهای مغناطیسی میتوانند با استفاده از محدود کردن گردوغبار در چنبرهها و بهاندازه کافی نزدیک نگهداشتن آنها به سیاهچاله گرسنه، به تأمین قدرت سیاهچالههای مخفی در هسته کهکشانها کمک کنند.