چین چندی پیش موفق به تصرف یک زیردریایی بدون سرنشین (UUV) آمریکا شد. با توجه به سابقه این کشور در توقیف هواپیمای جاسوسی آمریکا در سال 2001، به نظر می رسد چین غیر از اهداف اصلی و صلح آمیز خود در زمینه تکنولوژی های نوین، اهداف استراتژیک را نیز دنبال می کند. حال سوالی که مطرح می شود این است: آیا ان کشور قادر خواهد بود از تکنولوژی استفاده شده برای تصرف UUV آمریکایی، برای تصرف ماهواره ها در فضا نیز استفاده کند؟
چین از درس‌هایی که در یک زمینه می‌آموزد در زمینه‌های دیگر نیز استفاده می‌کند. در سال 2016 این کشور ماهواره Aolong-1 را که مجهز به بازوی رباتیک برای گرفتن و از مدار خارج کردن زباله‌های فضایی بود به فضا ارسال کرد. ناوشکن ارتش آزادی بخش مردم چین (PLA) که UUV آمریکا را در دریای جنوب چین ضبط کرده است نیز از همین تکنولوژی بهره می برد.
دکترین فضایی چین بر اساس تئوری بازداری فضایی تعیین شده است؛ به نحوی که ابزارهای خطرناک دشمن را تحت تصرف خود در بیاورد. از نظر این کشور بهترین راه برای تفهیم پیام بازدارندگی در مخاصمات فضایی، توقیف ماهواره‌ی ارزشمند طرف مقابل برای مدت زمان معین می‌باشد.
اکثر ماهواره‌ها فاقد سنسورهای لازم برای تشخیص عبور یک ماهواره‌ی دیگر از اطراف خود هستند، بنابراین قطعا متوجه ماهواره‌ای که به آنها نزدیک می‌شود و آنها را تصرف می کنند نمی‌شوند. ضمن اینکه هیچ ماهواره‌ای به سیستم دفاعی در برابر چنین عملی مجهز نشده است و تنها اقدام پیشگیرانه در صورت وجود هشدارهای کافی می‌تواند تعویض مدار ماهواره باشد. دزدیدن ماهواره‌ی طرف مقابل نیازمند پیشرفت های تکنولوژیک می باشد؛ اما چین با موفقیت در ماموریت هایی از این دست در گذشته از جمله Aolong-1 نشان داده است که به خوبی در مسیر توسعه ی تکنولوژی رهگیرهای فضایی قدم بر می دارد و ساخت سلاح های فضایی برای حفظات از ماهواره های مخابراتی دفاعی در حیطه ی دانش مهندسان این کشور قرار دارد.
چین هرچند برای زمانی کوتاه، موفق به تصرف یک UUVآمریکایی در دریا شده است. بنابراین تکرار این عمل در فضا چندان دور از ذهن به نظر نمی رسد و حتی دستکاری سیستم‌های سایبری ماهواره‌ی مورد نظر نیز با توجه به رویکردهای این کشور امکان پذیر است.