حدود ده میلیارد سال پیش، کهکشان راه شیری با یک کهکشان بزرگ دیگر به نام گایا انسلادوس ترکیب‌شده و به شکل کنونی درآمده است. ستارههای موجود در این کهکشان بیشتر قسمت هاله کهکشان راه شیری و همچنین یک دیسک ضخیم را شکل می‌دهند.
یک گروه بینالمللی از محققان تحت سرپرستی امینه حلمی (Amina Helmi)، استاد نجوم دانشگاه خرونینگن هلند (University of Groningen)، به بررسی این ادغام میان دو کهکشان پرداخته و نتایج حاصل از این مطالعه در نشریه علمی نیچر منتشرشده است.
کهکشان گایا انسلادوس به‌افتخار انسلادوس، اسطوره یونان باستان که از گایا ،الهه زمین، و اورانوس ،الهه آسمان، متولدشده است، نام‌گذاری شده است.
محققان بر این باورند که کهکشان‌های بزرگ مانند کهکشان راه شیری درنتیجه ادغام کهکشان‌های کوچک‌تر ایجادشده‌اند. یک سؤال اساسی این است که آیا کهکشان‌های بزرگ مانند کهکشان راه شیری محصول ادغام چند کهکشان دیگر است. خانم هلمی و همکارانش برای یافتن پاسخ این سؤال بر روی فسیل‌های بجا مانده از کهکشان راه شیری تحقیق می‌کنند تا با استفاده از ترکیب شیمیایی، موقعیت و مسیر ستاره‌ها در هاله به چگونگی ایجاد و ادغام کهکشان‌ها پی ببرند.
این گروه تحقیقاتی در آخرین مطالعات خود دریافته است که ترکیبات شیمیایی موجود در ستارههای هاله کهکشان از ترکیبات ستارگان اولیه متفاوت است. آن‌ها یک گروه نسبتاً همگن هستند و یک منبع مشترک دارند. جوان‌ترین ستاره گایا انسلادوس از ستارگان اصلی کهکشان راه شیری جوان‌تر است و این مسئله بدان معناست که دیسک ضخیم موجود پیش از ادغام با دیگر کهکشان‌ها وجود داشته است.
امینه حلمی در مطالعات پیشین خود نشان داده بود یک گروه عظیم از ستاره‌ها منشأ مشترکی دارند. اکنون وی نشان داده که ستارههای موجود در هاله کهکشان راه شیری از ستارههای موجود در ابر ماژلانی کوچک سنگین‌تر هستند. ابر ماژلانی کوچک یک کهکشان کوتوله در نزدیکی کهکشان راه شیری است. کهکشان کوتوله به کهکشان‌هایی اطلاق می‌شود که بین صد میلیون تا چند میلیارد ستاره‌دارند که در مقابل کهکشان‌های بزرگ‌تر مانند کهکشان راه شیری که بین ۲۰۰تا ۴۰۰میلیارد ستاره‌دارند، یک عضو کوچک فضایی محسوب می‌شوند.
