سیروس برزو: به دنبال موفقیت روس ها در پرتاب اسپوتنیک-۱ (Sputnik-1)، نخستین ماهواره جهان در چهارم اکتبر ۱۹۵۷و ضربه روانی ناشی از پرتاب، در ۳نوامبر ۱۹۵۷ دومین اسپوتنیک سگی به نام لایکا, نخستین موجود زنده را به فضا برد. سازمان فضایی آمریکا چارهای بهجز استفاده از موشکهای ضعیف خود برای پرتاب ماهواره نداشت. وانگارد (Vanguard 1) اولین وسیله موشکی بود که آمریکا برای قرار دادن ماهواره به مدار استفاده کرد تا به شکلی بحران ناشی از پرتاب اسپوتنیک را مدیریت کند. اقدامی که با انفجار موشک بر روی سکوی پرتاب با شکست مواجه شد. به دنبال این شکست, اکسپلورر۱ (Explorer 1) نخستين ماهواره آمريکا در ۳۱ژانويه ۱۹۵۸ با يک موشک از نوع «ژوپيتر-سي» از پايگاه فضايي کاناورال راهي مدار زمين گردید. عليرغم کوچک بودن ماهواره ، اکسپلور۱ نشان داد از اسپوتنيک۱ مفيدتر است و توانست کمربند تشعشعي «وان آلن» را در اطراف کره زمين کشف کند. اين موفقیت خوبی برای آمریکا بشمار می رفت اما کافی نبود. اکسپلورر۱ توانست گام مثبتی در عرصه فناوری فضایی بردارد بویژه که این ماهواره بسیار کوچکتر از ماهواره های روسی, با کشف کمربند تشعشعی وان آلن را در اطراف کره زمین توانایی علمی خود در برابر اسپوتنیک۱ روس ها که جز ارسال یک “بوق…بوق” کار دیگری انجام نداد به اثبات رساند اما آمریکایی ها عجله داشتند قدم های بزرگتری بردارند و به هر شکل شده برتری فنی خود را نشان دهند و همین عجله بیمورد, کار دستشان داد. آنها بار دیگر تصمیم گرفتند از موشک وانگارد آماده برای پرتاب ماهوارهها بهره ببرند تا منتظر شوند بالابر دیگری ساخته شود, گرچه میدانستند وانگارد وسیله چندان ایمن و مطمئنی به نظر نمی رسید.
ساعت ۱۵:۳۸ سپتامبر ۱۹۵۸در پایگاه پرتابهای فضایی کاناورال, همه به سکوی شماره ۱۸ چشم دوخته بودند تا شاهد پرتاب ماهواره ۱۰کیلوگرمی وانگارد باشند. شمارش معکوس به پایان رسید و موشک خود را از سکوی پرتاب جدا کرد و اوج گرفت. همه امیدوار بودند که دومین پرواز موفقیت آمیز موشک وانگارد پس از ماهواره موفق وانگارد۱ حیثیتی برای آمریکا کسب کند. بهویژه که دستگاههای علمی و تحقیقاتی جالبی در آن وجود داشت و می توانست اطلاعات مفیدی در مورد مگنتوسفر زمین به دست آورد. اما دقایقی بعد از پرتاب اعلام شد موشک در تلاش برای قرار دادن ماهواره به مدار پیش بینی شده ناموفق بوده و مرحله دوم موشک نتوانست به درستی به وظیفه اش عمل کند. به دنبال این ناکامی, ناسا با تشکیل هیئتی پیگیر دلیل ناکارآمدی طبقه دوم موشک برآمد اما تحقیقات این گروه نتیجهای نداد و دلیل اصلی خطا ناشناخته ماند. با توجه به این که روسها در آن زمان با پنهانکاری از اعلام شکستهای فضایی خود خودداری میکردند, این ناکامی در مسابقه فضایی آمریکا و شوروی در رسانهها انعکاس منفی برای رقیب غربی در بر داشت.
از سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۵۹ ، موشکهای وانگارد در ۱۱ پرتاب مورداستفاده قرار گرفتند که تنها سه بار موفقیتآمیز بود و به همین دلیل پرونده بهرهبرداری از وانگارد برای فرستادن ماهواره به مدار زمین بهکلی بسته شد.