چندی پیش سیاره‌ای شبیه به زمین کشف شد. این سیاره به دور نزدیک‌ترین ستاره (بعد از خورشید) به زمین می‌گردد. سفر به این سیاره با فناوری امروزی حدود ۷۰ هزار سال طول می‌کشد. طبیعتاً پیمودن چنین فواصل دوری با مقیاس عمر بشر و با فنّاوری‌های امروزی ما ممکن نیست اما شاید در آینده دور آن‌قدرها هم غیرممکن نباشد. ایده بادبان الکتریکی (ای.سِیل) را برای نخستین بار «دکتر پِکا جان‌هونِن»(Pekka Janhunen) از موسسهٔ هواشناسی فنلاند ارائه کرد.
او روی نورهای شمالگان و جنوبگان مطالعه می‌کرد. پدیده‌ای که براثر برخورد و واکنش ذرات باردار خورشیدی با لایه‌های فوقانی جو زمین به وجود می‌آید. جان هونن محاسبه کرد چگونه می‌توان بادبان مجازی ساخت که با مهار مداوم ذرات الکتریکی ناشی از بادهای خورشیدی یا ستاره‌ای باعث حرکت فضاپیما شود. بر اساس محاسبات فضاپیمایی با وزن یک‌تن با شتاب یک میلی‌متر بر مجذور ثانیه حرکت خود را آغاز می‌کند. این عدد بسیار کم است. اما بعد از گذشت یک سال سرعت فضاپیما به ۳۰ کیلومتر بر ثانیه می‌رسد. قرار است به‌زودی نمونهٔ آزمایشی از یک بادبان الکتریکی در ماهواره «آلتوا-۱» فنلاند آزمایش شود.
جان پراکس (JaanPraks)، پژوهشگر ارشد ماهواره در دانشگاه آلتو در فنلاند دربارهٔ اهمیت این فناوری بادبان الکتریکی می‌گوید: «فناوری‌ای. سیل ظرفیت بزرگی دارد. زیرا می‌تواند پیشران موردنیاز مأموریت‌های بین‌سیاره‌ای را بسیار سریع‌تر و ارزان‌تر فراهم کند. این باعث می‌شود ده‌ها میلیون دلار در هزینه‌های پرتاب صرفه‌جویی شود.» پادماده»، سوخت اصلی فضاپیمای «اینترپرایس» در فیلم «پیشتازان فضا» است. پادماده به معنای واقعی سوختی ایدئال است. زیرا ۱۰۰ درصد بهره‌وری دارد و با استفاده از آن می‌توان کل یک ماده را به انرژی تبدیل کرد. ناسا در سال ۲۰۰۶ (۱۳۸۵)، مطالعات اولیه‌ای را برای بررسی ساخت سوخت پادماده آغاز کرد. اما تولید پادماده در زمین بسیار پرهزینه است. ناسا در سال ۱۹۹۹ (۱۳۷۸) محاسبه کرد تولید هر گرم پادماده حدود ۵/۶۲ تریلیون دلار (هزارهزار میلیارد) هزینه دارد. بسیاری از فیزیکدان‌ها ایدهٔ ماشین الکترومغناطیس را بیشتر رؤیاپردازی و فانتزی می‌دانند، اما طرفداران این فرضیه اعتقاددارند با ظهور این ماشین‌ها بازی عوض می‌شود. هنگامی‌که ما فضاپیمایی را به فضا پرتاب می‌کنیم، بخش زیادی از جرم آن را سوخت تشکیل می‌دهد؛ به‌عنوان نمونه جرم سوخت شاتل فضایی، ۱۶ برابر جرم خود فضاپیماست. فیزیکدان‌ها معتقد هستند راهی جز این وجود ندارد. زیرا سوخت موشک می‌سوزد و گاز حاصل از آن ازیک‌طرف با سرعت زیاد خارج می‌شود و آن را به سمت مخالف حرکت می‌دهد. پژوهشگرانی در بریتانیا، آمریکا و چین روی این طرح کار کرده‌اند. گروهی پژوهشی هم در ناسا به‌تازگی در سال ۲۰۱۵ (۱۳۹۴) موفق شد نمونه‌ای اولیه و آزمایشگاهی از این موتور را بسازد.
ماشین آلوبیره:”بدون کمک یک ماشین وارپ امکان سفرهای بین ستاره‌ای وجود نخواهد داشت. این ماشین فرضی بخش اصلی داستان پیشتازان فضا بود. در این راه عملاً یک مشکل اساسی فیزیکی وجود دارد و آن این‌که هنوز چیزی سراغ نداریم که بتواند سریع‌تر از نور حرکت کند آلبرت اینشتین در نظریهٔ نسبیت نشان داد که نور از هر چیزی در کیهان سریع‌تر حرکت می‌کند.