سیروس برزو: لباس‌های فضايی به سه دسته تقسيم می‌شوند: لباس‌هايی كه كيهان نوردان در داخل ناو می‌پوشند ، لباس‌هايی كه ضمن خروج از ناو و راهپيمايی‌های فضايی مورد استفاده قرار می‌گيرد و سوم لباس‌هايی كه در ايستگاه‌های فضايی بر تن می‌كنند.
لباس‌های فضايی نوع اول بايد برطرف كننده نياز‌های لازم آنان در سفر‌های فضايی باشد . در حال حاضر از آنها تنها در زمان پرتاب ناو ، يكی دو روز اول سفر و تا رسيدن به ايستگاه فضايی و در پايان ، زمان بازگشت به زمين استفاده می‌شود. اين لباس عايق بندی شده است و اگر در داخل ناو تغيير فشار و يا دماي هوا بوجود آمد، از كيهان نورد محافظت كند.
لباس نوع دوم كه بسيار پيچيده است، برای انجام عمليات خارج از سفينه و ايستگاه فضايی بكار می‌رود. اين لباس از لايه‌های متعدد ساخته شده و در برخی قسمت‌ها، كاملا فلزی است. در اين لباس كه مدت زمان كاربری آن محدود به چند ساعت است، تمامیي دستگاه‌های مورد نياز چه به لحاظ تغذيه، آشاميدن، تهويه، و حتي دفع وجود دارد. نوعی از اين لباس می‌تواند با كمك يك دستگاه ويژه به فضانورد امكان دهد كه از سفينه يا ايستگاه فضايی جدا شده و بدون هيچ ارتباط كابلی و بطور مستقل در فضا حركت كند.
اما در داخل ايستگاه‌های فضايی، كيهان‌نوردان لباسی راحت شبيه به آنچه در زمين مورد استفاده قرار می‌گيرد را بر تن می‌كنند. البته فضانوردان در ايستگاه‌های فضايی برخي لباس‌های ويژه را نيز می‌پوشند که جنبه پزشكی دارد بطور مثال لباسی به اسم پنگوئن كه در بافت آن اليافي از جنس لاستيك به كار رفته است. اين لباس برای تقويت عضلات كيهان نوردان به كار می‌رود و آنها بعد از پوشيدن پنگوئن بايد برای حركت يا راست نگاهداشتن دست و پا، انرژی مصرف كنند و گرنه دست و پاها روي سينه جمع می‌شود. این لباس می‌تواند در تقویت عضلات به فضانوردان کمک کند.