سیروس برزو: آنچه امروز در استرالیا به عنوان دریاچه نمک مکای (Mackay Lake salt) شناخته می شود در حقیقت روزگاری دریاچه‌ای با آب بسیار شود در وسعت ۳۴۹۴ کیلومتر مربع بود که طی چندین هزار سال بتدریج تقریبا خشک شد و تنها در فصل باران در آن به مقدار کمی آب جمع می‌شود و ترکیب پوسته ضخیم نمک و شن و ماسه قرمز به آن زیبایی شگفت انگیزی می‌دهد. مناطقی تیره تر عکس‌ها نشان دهنده نوعی پوشش گیاهی بیابانی یا جلبک هستند گیاهانی که بر روی بخش‌های خاکی ماکای می‌رویند در نبود آب و با وجود حرارت صحرا, توانسته‌اند به حیات خود ادامه دهند و در برابر خشکسالی، عدم آب شیرین و گرما مقاومت کنند.
منظره دریاچه نمک ماکای به‌ویژه در زمان باران که کمی آب پوسته سخت آن را خیس می‌کند و در برخی نقاط حتی حوضچه‌هایی را درست می‌کند از فضا بسیار دیدنی و سحرآمیز است. خاک دریاچه در برخی از نقاط می‌توان درطوبت را در خود تا مدتی نگهدارد در نتیجه سطح بازتابنده روشن تولید می‌شود در این محیط نمک‌ها و سایر مواد معدنی به وسیله اثر مویرگی ناشی از تبخیر به سطح منتقل می‌شوند و این ترکیب زیبایی خاصی به آن محل می‌دهد به‌طوری که فضانوردان ساکن ایستگاه فضایی بین المللی را در زمان عبور از این منطقه به هیجان می‌آورد و باعث می‌شود تقریبا همه آنها دوربین به دست مشغول عکاسی شوند.
