شرکت علوم و صنایع هوافضای چین (CASIC) که بزرگترین سازنده موشک و ماهواره‌بر در این کشور محسوب می‌شود، قصد دارد با پرتاب ماهوارهای در سال 2018، فناوریهای یک شبکه ارتباطی فضاپایه گسترده را آزمایش کند که قابلیت پوشش دادن هر نقطه جهان از جمله قطب‌های شمال و جنوب را دارد.
ژانگ ژونگیانگ (Zhang Zhongyang) یکی از مقامات این شرکت می‌گوید مهندسین در حال مونتاژ ماهواره هستند و برنامه دارند که تا قبل از پایان سال 2018 آن را در مدار LEO قرار دهند تا فناوریهای مخابراتی پهن‌باندی را که قرار است بعدا در منظومه ماهوارهای هونگ‌یون (Hongyun) استفاده شوند، اعتبارسنجی کند.
پروژه هونگ‌یون با هدف بنا نهادن یک شبکه مخابراتی فضاپایه شامل 156 ماهواره کوچک در ارتفاع 1000 کیلومتری مدار LEO در سپتامبر سال 2016 توسط CASIC کلید خورد و طبق برنامه سال 2022 عملیاتی خواهد شد.
به گفته ژانگ محققان در حال طراحی ماهواره‌های هونگ‌یون هستند و پس از اتمام ماموریت ماهواره آزمایشی، 4 ماهواره هونگ‌یون تا پایان سال 2020 به فضا پرتاب خواهند شد. این 4 ماهواره یک مدل کوچک از منظومه مورد نظر را تشکیل خواهند داد و در صورت موفقت آنها، بقیه ماهواره‌های این منظومه به فضا پرتاب می‌شوند.
ژانگ با اشاره به نقش موثر این شبکه مخابراتی در اتصال مردم کشورهای توسعه‌نیافته به سرتاسر جهان گفت: «هونگ‌یون به کاربران کمک می‌کند تا در بیابان، دریا یا حتی در حال پرواز با هواپیما به خدمات اینترنت پهن‌باند دسترسی داشته باشند.» آکادمی دوم CASIC، برای تاسیس یک مرکز تحقیق، توسعه و تولید به منظور ساخت ماهواره‌های منظومه هونگ‌یون حدودا 47.3 میلیون دلار سرمایه‌گذاری کرده است.
در چند سال اخیر، راه‌اندازی منظومه‌های ارزان‌قیمت و حاوی تعداد بالایی ماهواره برای ارائه خدمات مخابراتی و اینترنتی فضاپایه به یک روند جهانی تبدیل شده است. برای مثال در آمریکا می‌توان به شرکت اسپیس ایکس اشاره کرد که ماه گذشته دو ماهواره آزمایشی از پروژه استارلینک (Starlink) خود را به فضا پرتاب کرد. طی این پروژه قرار است تا اواسط دهه 2020، قریب به 12000 ماهواره مخابراتی کوچک برای ارائه اینترنت به فضا ارسال شوند. همچنین وان‌وب (OneWeb) دیگر شرکت آمریکاییست که منظومه ماهوارهای اینترنتی خود شامل 648 ماهواره فعال در مدار LEO را تا پایان سال 2019 راه‌اندازی خواهد کرد. با این وجود باید دید که تا 10 سال دیگر اثری از اینترنت زمین‌پایه باقی خواهد ماند یا خیر؟ و سوال مهم‌تر اینکه برنده بازار نوظهور منظومه‌های ماهوارهای اینترنتی مدار LEO چه کسی خواهد بود؟