سیروس برزو: یک گروه از دانشجویان دانشگاه توکیو طی سه سال آینده با همکاری بیش از ۲۰ کشور از جمله لائوس و نپال برای تأمین زیرساخت‌های ارتباطات راه دور، حدود ۲۰ماهواره را به فضا پرتاب خواهند کرد.
علاوه بر بهبود ارتباطات تلفن همراه در کشورهای در حال توسعه، این پروژه همچنین به آن‌ها در حضور بازار فضایی کمک خواهد کرد و شاید تقاضای آینده برای ماهواره‌ها و خدمات مربوطه را نیز افزایش دهد.
گروهی به سرپرستی شینیچی ناکازوکا (Shinichi Nakasuka)، استاد دانشگاه توکیو، ماهواره‌هایی به وزن ۳ کیلوگرم (کمتر از تقریبا یک هزارم وزن یک ماهواره معمولی) طراحی کرده‌اند و تصمیم جدی دارند که آن‌ها را به فضا بفرستند. مشکل ریز ماهواره‌ها این است که محدودیت مکانی دارند و در طول زمان یک دور گردش در مدار، تنها می‌تواند با یک ایستگاه زمینی در ارتباط باشند. تیم ناکازوکا می‌خواهد یک شبکه از حدود ۲۰ ماهواره را در مدار زمین ایجاد کند تا ارتباطات بدون وقفه برقرار شود.
در آزمایش اوایل فوریه، گروه او از موشک اس اس-۵۲۰ آژانس اکتشاف هوافضایی ژاپن برای پرتاب یک ریز ماهواره به نام تریکام-۱ آر (که به اسم تاسوکی Tasuki هم شناخته می شود) به مدار استفاده کردند. یک حسگر زمینی ضمن عبور این ماهواره از روی ژاپن، سیگنال‌های ضعیفی که نشانگر دما و داده‌های نوشتاری از سوی آن بود را دریافت کرد. در گذر بعدی، تاسوکی توانایی‌های ارتباطی خود را دوباره با انتقال داده‌های جمع آوری شده در مدار خود نشان داد. دوربین‌های آن نیز تصاویری از زمین گرفته بود.
هزینه‌های نسبتا پایین ریز ماهواره‌ها، شرکت‌های کوچک را به کسب و کار فضایی تبدیل می‌کنند که در گذشته تنها تحت سلطه دولت‌ها و شرکت‌های بزرگ بودند.
در لائوس، پوشش‌های ارتباطات سیار برای نظارت بر محیط زیست مشکل دارد و کامل نیست. شبکه ماهواره‌ای ناکازوکا به زیرساخت‌های مخابراتی موجود افزوده خواهد شد و با استفاده از حسگر های نصب شده در رودخانه‌ها، زمین‌های کشاورزی و سایر نقاط در اندازه گیری سطوح و درجه حرارت آب، توانایی کنترل وضعیت را به سازمان و ارگان‌های مربوطه می‌دهد. اطلاعات ارسالی همچنین می‌تواند برای نظارت بر سیل و سایر تغییرات در محیط زیست مورد استفاده قرار گیرد که معمولا بروز آن‌ها پیامدهای خطرناکی مانند گسترش بیماری‌های عفونی دارند.
ماهواره‌های ارزان قیمت می‌توانند کشور های در حال توسعه و کوچک را به خرید ماهواره خود و ایجاد انگیزه برای شروع تلاش‌های فضایی تبدیل کنند. ساخت این ماهواره‌ها یک یا دو سال طول می‌کشد که زمان نسبتا کوتاهی در حدود نصف زمان مورد نیاز برای ماهواره‌های بزرگتر به‌شمار می‌روند. این ماهواره‌ها مشاغل، دانشکده‌ها و آزمایشگاه‌ها را تشویق می‌کند تا توانایی خود را عملیاتی کنند. کارشناسان معتقدند سهولت طراحی و ساخت و حتی پرتاب این نوع ماهواره ممکن است در آینده نزدیک، راه ورود افراد را هم به کسب و کار ماهواره‌ای باز کند.