صورت فلکی تکشاخ (Monoceros) در بین ستاره‌های مثلث زمستانی با ظاهری کم نور قرار دارد. زمان رسیدن آن به نصف النهار در نخستین شب ماه اسفند است. این صورت فلکی را می توان در میان مثلثی که از اتصال سه ستاره پر نور ید الجوز، شباهنگ و کاروان کش ایجاد می شود، مشاهده کرد.
صورت فلکی تکشاخ در قرن هفدهم کشف شد. ستاره بتا ـ تکشاخ (Beta Monocerotis) که با چشم غیر مسلح به صورت تکی مشاهده می شود، یک ستاره چهار تایی در فاصله ۷۱۵ سال نوری است.ستاره آلفا ـ تکشاخ نیز در فاصله ۱۴۸ سال نوری از خورشید قرار دارد. گاما ـ تکشاخ در فاصله ۵۰۰ سال نوری از خورشید واقع شده است.
کهکشان مارپیچی NGC 7331 که در فاصله ۵۰ میلیون سال نوری از منظومه شمسی قرار دارد یکی از کهکشان های پرنوری است که در فهرست ستاره شناس مشهور قرن ۱۸، شارل مسیه قرار ندارد.می توان سحابی درخشان NGC2170 را در این صورت فلکی مشاهده کرد.این سحابی که نور ستاره های داغ اطراف خود را بازتاب می دهد در کنار یک سحابی یا توده گازی آبی فامی، منطقه تابشی قرمز رنگ و ستارگان رنگارنگ قرار گرفته است.
ابر غول پیکر مولکولی Mon R2 نیز در فاصله ۲۴۰۰ سال نوری قرار دارد و وسعت آن ۴۰ سال نوری تخمین زده شده است. خوشه‌های ستاره ای NGC 2244 و NGC 2264 از خوشه‌های باز روشن در شمال تکشاخ هستند.ستاره های منطقه NGC 2264 به خوشه ستاره ای درخت کریسمس شهرت دارند و سحابی روباه نیز در سمت چپ و سحابی مخروطی نیز در بالای این خوشه درختی دیده می شوند.
وی۸۳۸ تکشاخ، ستاره ای متغیر در صورت فلکی تکشاخ است.هابل در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳، شش تصویر از این ستاره تهیه کرد که آن را در حال فوران مواد به بیرون نشان می داد. این ستاره حدود ۲۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و پیش از انفجار به اندازه ای بزرگ شد که به یکی از بزرگ ترین ستاره های مشاهده شده توسط ستاره شناسان تبدیل شد و ۶۰۰ هزار برابر نور بیشتری از خورشید تولید کرد.
ستاره شولتس به دلیل ظاهر کم رنگش در سال های اخیر توسط رالف دیتر شولتس در آلمان و با استفاده از تلسکوپ وایز کشف شد. این ستاره بخشی از یک سیستم دو ستاره ای است که جرمی به اندازه هشت درصد خورشید دارد. ستاره همدم آن که یک ستاره کوتوله قهوه ای است نیز جرمی به اندازه شش درصد خورشید دارد.