سیروس برزو: نخستین ایستگاه های مداری، فقط دارای یک ورودی بودند به همین علت کلیه نیازهای فضانوردان قبل از پرتاب در آنها قرار می گرفت. مقداری هم از مواد ضروری فضانوردان به همراه سفینه ای که با آن راهی مدار می شدند حمل می گردید. به این ترتیب فضانوردان مجبور بودند پس از اتمام آذوقه و آب، به زمین باز گردند.
نسل دوم ایستگاه های مداری به دو دریچه ورودی مجهز شد. یکی از این دریچه ها توسط سفینه ای که فضانوردان را به مدار می برد اشغال می شد و از دریچه بعدی برای تدارک فضانوردان بهره می گرفتند تا بتوانند مدت بیشتری در فضا فعالیت کنند. برای تدارک ساکنان ایستگاه ها، نخستین سفینه باربری جهان به نام «پروگرس» در 20 ژانویه 1978 پرتاب شد. سفینه های پروگرس که باری بین دو تا دو و نیم تن بار را با خود حمل می کنند می توانند به طور خودکار ایستگاه مداری را ردیابی و به آن بپیوندند.
پروگرس که به میزان زیادی بر روی سخت افزار موجود در ناو کیهانی سرنشیندار سایوز شکل گرفته و همراه با توسعه آن، به روز شده و نسل های جدیدی وارد عرصه فعالیت شده اند حدود طول 8 متر، 2.7 متر قطر و 7000 کیلوگرم وزن دارند.
بخش جلوی پروگرس ( الگو گرفته از قسمت مداری ناو سایوز) با قفسه هایی برای جا دادن ذخیره مواد غذایی، لباس، دستگاه تجربی و غیره مجهز است. پس از اتصال پروگرس با ایستگاه سالیوت و تخلیه کالای های ارسالی، فضانوردان شروع به بارگیری این بخش با زباله های موجود در ایستگاه می کنند و به عبارتی پروگرس به یک زباله دان فضایی تبدیل می شود. با اتمام کار، پروگرس از ایستگاه جدا شده و در اثر ورود به جو نابود می گردد.
بخش فرماندهی یا سرنشیندار سایوز، در ناو پروگرس، به طور کامل به انبار مخزن های ذخیره سوخت / اکسید کننده اختصاص یافته است. در اینجا است که مخزن های دی متيل هیدرازین و تتراکسید نیتروژن قرار داده می شوند تا بعد از الحاق به مخزن ایستگاه منتقل گردد. فرایند انتقال سوخت می تواند پس از بررسی یکپارچگی خط و فشار مخازن، تحت هدایت خدمه یا به صورت خودکار با کنترل زمین انجام شود. گزینه دوم اجازه می دهد تا سوخت گیری بدون قطع فعالیت های خدمه و یا حتی در حالی که ایستگاه به طور موقت بدون سرنشین است صورت گیرد. این کاربه آرامی و ظرف چند روز انجام می شود.
پروگرس به طور معمول برای رسیدن به ایستگاه فضایی دو روز در راه است. ردیابی و الحاق هر دو خودکار هستند و با استفاده از سامانه راداری خودکار کورس انجام می شود. زمانی که ناو در فاصله 150 متری ایستگاه قرار گرفت، مرکز هدایت پرواز مراحل نزدیک شدن و اتصال را کنترل می کند. در صورت بروز مشکل در سامانه ردیابی و اتصال، خدمه ایستگاه می توانند پروگرس را با استفاده از یک سیستم پشتیبان ردگیری، هدایت و به ایستگاه متصل کنند.