محققان منشا بزرگترین میدان مغناطیسی سطح خورشید را که تاکنون اندازه‌گیری شده است، شناسایی کردند.
محققان پس از چند سال مطالعه و بررسی دریافتند این میدان مغناطیسی که چهار سال قبل در سطح خورشید اندازه‌گیری شد، حاصل خروج گاز از یک لکه خورشیدی و وارد کردن فشار به یک لکه دیگر است.
مجموعه لکه‌های خورشیدی AR1967 در ماه فوریه سال 2014 میلادی روی سطح خورشید پدیدار شد. این مجموعه که بیش از 180 هزار کیلومتر وسعت داشت و پهنای آن بیش از قطر سیاره مشتری بود، در ماه فوریه همان سال به یک شراره خورشیدی عظیم از کلاس X4.9 تبدیل شد و از بین رفت. اما میدان مغناطیسی در روز چهارم فوریه همان سال در سطح خورشید ایجاد شده بود.
لکه‌های خورشیدی شباهت زیادی به چاله‌ها دارند؛ اما درون آن‌ها بسیار سردتر و تاریک تر از سطح خورشید است. این لکه‌ها معمولا در راستای غربی شرقی خورشید ایجاد شده و دارای قطبیت معکوس نسبت به یکدیگر هستند. میدان‌های مغناطیسی در تاریک‌ترین بخش این لکه‌ها یعنی در سایه ایجاد می‌شوند. در این بخش شدت میدان مغناطیسی حدود 1000 برابر محیط بیرونی بوده و میدان به صورت عمودی توسعه می‌یابد. در مناطق روشن‌تر یعنی نیم‌سایه، میدان مغناطیسی ضعیف‌تر است و به صورت افقی توسعه می‌یابد.
محققان هنگام بررسی اطلاعات به دست آمده از لکه AR1967 متوجه وجود اتم‌های آهن شدند که به شدت دارای خاصیت مغناطیسی بودند. با بررسی بیشتر مشخص شد شدت میدان مغناطیسی 6250 گاوس یعنی دو برابر شدت میدان‌های مغناطیسی موجود در سایر لکه‌های خورشید است. نکته جالب توجه این بود که چنین میدان شدیدی نه در سایه بلکه در منطقه روشن بین لکه وجود داشت و در طول چند روز بعدی نیز در همان نقطه باقی مانده بود.
در نهایت محققان به این جمع‌بندی رسیدند که این میدان متعلق به نیم‌سایه جنوبی است که جریان گازی آن موجب فشردگی میدان های مغناطیسی افقی می شود.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.