حداقل 50 کهکشان دیگر حول کهکشان راه شیری دوران می کنند. اغلب این کهکشان‌ها به دلیل نزدیکی بیش از حد به کهکشان ما در طول یک دوره زمانی بسیار طولانی، خالی از گاز شده‌اند.
اما دو مورد از این کهکشان‌ها که با عنوان ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ شناخته می‌شوند، مدت بسیار کمتری را در نزدیکی راه شیری سپری کرده‌اند و هنوز مقادیر عظیمی گاز درون آن‌ها وجود دارد که ستاره‌های جدید را متولد می‌کند. این دو کهکشان 160000 و 200000 سال نوری از زمین و 75000 سال نوری از یکدیگر فاصله دارند.
این ساختار بسیار کمیاب است و در نزدیکی اغلب کهکشان‌های عظیم، حتی یک کهکشان ستاره‌ساز هم وجود ندارد. زیرا کهکشان‌های عظیم گاز موجود در کهکشان‌های کوچکتر را جذب کرده و قابلیت تولید ستاره‌های جدید را از آن‌ها سلب می‌کنند.
کهکشان دوقلوی راه شیری که با عنوان NGC 2718 نام‌گذاری شده، در صورت فلکی هیدار قرار گرفته است و دو کهکشان ستاره ساز نزدیک به آن توسط کمربندی از ستاره‌ها به یکدیکر متصل شده‌اند.
این ساختار نشان دهنده این واقعیت است که کهکشان‌های مذکور دقیقا مثل ابرهای ماژلانی راه شیری با یکدیگر در تعامل هستند. به اعتقاد محققان فرآیند شکل‌گیری ساختار این کهکشان عظیم و کهکشان‌های ستاره‌ساز نزدیک به آن، مشابه فرآیند شکل‌گیری ساختار کهکشان راه شیری و ابرهای ماژلانی آن است.