اقلیم شناسان براین عقیده‌اند که با افزایش دمای کره زمین، در قرن بیست و یکم خشک‌سالی‌ها فراوان‌تر و شدیدتر خواهد شد. باوجود دمای رو به افزایش قرن بیستم، روند جهانی خشک‌سالی و شدت آن مبهم و الگوی روشنی نداشته و همچنین تأثیرات خشک‌سالی‌ها به‌ویژه در دهه‌های اخیر واضح نبوده است. نتیجه مطالعات محققین 17 موسسه که در اگوست 2017 در مجله نیچر به چاپ رسید، نشان می‌دهد که در حال حاضر بیشتر بخش‌های سطح زمین متأثر از خشک‌سالی بوده و ترمیم خشک‌سالی در اکوسیستم‌ها بسیار طولانی است، به‌ویژه در دو منطقه حاره ای و در عرض‌های بالا که در مقابل تغییرات اقلیمی آسیب‌پذیرند، بسیار مشکل‌تر است. یک تیم تحقیقاتی با استفاده از ترکیب تصاویر سنجنده مادیس ماهواره «TERRA» با توان تفکیک مکانی متوسط، اندازه‌گیری‌های زمینی و مدل‌سازی کامپیوتری، تغییرات خشک‌سالی را ارزیابی کرده‌اند. به‌ویژه اندازه‌گیری تغییرات تولید ناخالص اولیه (GPP مقدار انرژی شیمیایی زیست توده که در طول زمان مشخص، ایجاد می‌کند)، یا چگونگی مصرف و ذخیره‌سازی دی اکسید کربن گیاهان از طریق فتوسنتز از اهداف این تحقیق به شمار می‌رود. تحلیل‌ها نشان می‌دهد بازیابی گیاهان در مناطق خشک، اغلب به دلیل آب‌وهوای گرم‌تر نسبت به گذشته، به زمان زیادی نیاز دارد.
نقشه فوق بر اساس داده‌های تیم مطالعاتی به سرپرستی «Christopher Schwalm» از مرکز تحقیقات «Woods Hole»، تهیه شده است. این نقشه میانگین زمان بازیابی پوشش گیاهی و عبور از خشک‌سالی را بین سال‌های 2000 و 2010 نشان می‌دهد. تیره‌ترین رنگ‌ها نشان‌دهنده مناطقی با طولانی‌ترین زمان بازیابی خشک‌سالی می‌باشند. مناطقی بارنگ خاکستری روشن با یخ یا شن و ماسه (بیابان) پوشیده شده است. تاکنون، ارزیابی خشک‌سالی‌ها و بازیابی آن‌ها بر پایه علوم هیدرولوژی متمرکز بوده؛ بدین معنی که آیا بارش باران و برف، کمبود آب رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و خاک را جبران کرده است؟ اما در مطالعه جدید، محققین بیشتر بر سلامت و انعطاف‌پذیری درختان و سایر گیاهان تمرکز کرده‌اند، زیرا مخازن پر آب و رودخانه‌ها لزوما به معنی بازیابی پوشش گیاهی نیست. اگر زمان بین خشک‌سالی‌ها (همان‌طور که پیش‌بینی شده است) کوتاه‌تر و زمان‌ترمیم آن طولانی‌تر شود، برخی از اکوسیستم‌ها می‌توانند به نقطه بحران رسیده و برای همیشه تغییر کنند. این تغییر می‌تواند بر میزان ذخیره دی اکسید کربن توسط درختان و سایر پوشش گیاهی روی زمین (ترسیب کربن) اثر بگذارد. اگر کربن کمتری ذخیره شود درنتیجه این ماده بیشتر آنچه که انسان تولید می‌کند در جو باقی‌مانده، یک حلقه بازخوردی ایجاد می‌کند که گرما را افزایش داده و منجر به خشک‌سالی بیشتر می‌شود.
