با بودجه ساخت سردر دانشگاه شریف، چه فعالیت‌های فضایی در خود دانشگاه می‌توانست صورت بگیرد؟

سردر جدید دانشگاه صنعتی شریف که توسط «مهندس شهاب‌الدین ارفعی» یکی از اساتید معماری ایران طراحی شده، با صرف سه میلیارد تومان اعتبار، اجرا و 21 شهریورماه امسال مورد بهره‌برداری قرار گرفت. مدیر امور ساختمان و تأسیسات دانشگاه شریف هزینه برای ساخت این سردر جدید را حدود سه میلیارد تومان ذکر کرد و گفت: «طبق توافقات صورت گرفته، این هزینه توسط یکی از شرکت‌های وابسته به همراه اول تأمین شد.»

این تخصیص اعتبار، در حالی است، پنج سال پیش برای اولین بار میمون به فضا فرستاده شد که بودجه‌ آن طبق نقل و قول رییس وقت سازمان فضایی، سه میلیارد تومان اعلام شد. در مقام مقایسه سوالی که در این رابطه می‌تواند مطرح شود، این است که با صرف کل یا بخشی از این هزینه، آیا امکان پیشرفت حداقل در زمینه‌ توسعه‌ فضایی در دانشگاه صنعتی شریف ممکن بود یا خیر؟

هزینه تولید و پرتاب ریزماهواره‌های ارتباطی

برای پاسخ‌گویی به پرسش اخیر کافی است بدانیم، هزینه ماهواره‌های ارتباطی که روزی به 2 میلیون دلار (8 میلیارد تومان) می‌رسید، هم اکنون با 25 هزار دلار (صد میلیون تومان) نیز قابل ساخت است، چنانچه که هزینه ارسال آن‌ها نیز ارزان‌تر شده است. هزینه ارسال یک ریزماهواره 2200 گرمی تا 5 کیلو گرمی بین 1.5 تا 2.5 میلیون دلار (بین 6 تا 7 میلیارد تومان) برآورد می‌شود.
این آمار درحالی است که تا قبل از سال 2012 حدود 12 ریز ماهواره به فضا ارسال شده است. تا سال 2014، 172 ریزماهواره و تنها سال گذشته 175 ریزماهواره به مدار زمین ارسال شدند. امسال نیز رکورد جدیدی به ثبت می‌رسد، شاید 210 ریزماهواره که 6 برابر میزان ارسال سال 2012 می‌باشد. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که در 4 سال آینده 500 ریزماهواره سفر خود را به مدار زمین انجام می‌دهند که سه چهارم کل ماهواره‌های پرتابی سال 2020 می‌باشد. 
با آمار گفته شده و حساب سرانگشتی می‌توان گفت که با کسری از هزینه‌ اعلام شده از طرف مسئولین دانشگاه، این امکان وجود داشت که یک ریزماهواره ساخته و با بقیه هزینه، این ریزماهواره پرتاب شود. این حرف کمترین کاری است که در قبال وجود همچنین بودجه‌ای صرف شود. گفتنی است که سر در دانشگاه در حالی افتتاح شد که ساخت «دانشکده مهندسی هوافضا» هم بعد از گذشت نه سال هنوز به پایان نرسیده است، آیا چنین چیزی در شأن دانشگاه است؟