ایده تولید نیروی پیشران از یخآب موجود در ماه؛ راهی برای فراهم‌آوری امکان استخراج منابع از فضا
یک شرکت آمریکایی ایده استفاده از پیشرانه‌‌های فضاپیماها را که از یخآب موجود در ماه به‌عنوان سوخت استفاده می‌کنند، ارائه داده تا در مأموریت‌های قمری و مأموریت‌هایی به‌سیارک‌های نزدیک به ماه، از آن‌ها استفاده شود. این ایده که هزینه مأموریت‌ها به ماه را به‌میزان قابل‌توجهی کاهش خواهد داد، توسط شرکت یونایتد لانچ الاینس (United Launch Alliance به‌اختصار ULA) به شورای ملی فضایی (National Space Council) آمریکا برای بررسی بیشتر تحویل داده شده است. هدف از این اقدام فراهم‌آوری امکان حضور پایدار در ماه و سپس مریخ است؛ امری که طی استفاده از چنین پیشرانه‌هایی و با توجه به عدم نیاز به انتقال سوخت که کاهش چشمگیر هزینه‌ها را در پی خواهد داشت، میسر می‌شود.
به‌گفته توری برونو (Tory Bruno)، مدیرعامل ULA، آنچه برای این منظور نیاز است، زیرساخت‌هایی می‌باشد که با بهره‌گیری از آن‌ها بتوان تأسیسات ذخیره سوخت را در قمر زمین ایجاد کرد. برونو می‌گوید: «مدل‌های اقتصادی ULA نشان می‌دهد ۲۰ میلیارد سرمایه‌گذاری دولت ایالات متحده در چنین زیرساخت‌هایی امکان انجام فعالیت‌های فضایی با بازدهی رقمی قابل‌توجه به‌میزان ۳ تریلیون دلار را تا سال ۲۰۵۰ فراهم می‌سازد.» بنابر اظهارات وی، این فعالیت‌ها شامل استخراج منابع از فضا، حمل و نقل فضایی، توسعه تجهیزات مرتبط با فضا و همچنین گردشگری فضایی می‌شود.
مدیرعامل ULA در ادامه عنوان می‌کند: «اکتشاف مقدار زیاد یخآب در ماه نشان از آن دارد که می‌توان برای مدت زمانی بسیار طولانی، سوخت پیشرانه‌ها را توسط آن‌ها تأمین کرد. پیشرانه‌ها می‌توانند از بالغ بر ۲۰ میلیارد متریک تُن یخ موجود در ماه برای این منظور استفاده کنند.» برونو می‌افزاید: «آب را به‌آسانی می‌توان به اکسیژن مایع و هیدروژن مایع تبدیل کرد و از آن برای تولید نیروی مورد نیاز فضاپیماها بهره برد.» به‌گفته وی تمام آنچه برای این منظور نیاز است، توسعه زیرساخت‌هایی جهت استخراج یخآب ماه، تبدیل آن به سوخت و سپس توزیع آن به یك شبكه حمل و نقل مستقر در فضای بین زمین و ماه (cislunar space) است.
برونو با اشاره به وجود منابع عظیم و بسیار ارزشمند در سیارک‌هایی که دسترسی به آن‌ها از طریق ماه آسان است، می‌گوید: «روی این اجرام فضایی فلزات صنعتی و گرانبها مانند طلا، نقره و پلاتین وجود دارد که بی‌استفاده مانده‌اند. حجم این منابع آن‌قدر زیاد است که ارزش آن‌ها به بیش از هزار برابر از مقداری می‌رسد که سالیانه از زمین استخراج می‌شود.» به‌گفته وی، عدم بهره‌گیری از چنین منابعی یک مانع بزرگ پیش‌رو دارد و آن هزینه بالای حمل و نقل‌های فضایی است که در صورت موفقیت ایده ULA می‌توان آن را از سر راه برداشت.