برخورد سیاه‌چاله‌ها با هم می‌تواند به‌قدری سنگین باشد که باعث انحراف مکان-زمان شود و امواج گرانشی شدیدی را در سراسر عالم هستی پراکنده کند. این امواج در ادامه زمین را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند و جالب آنکه به‌لطف ردیاب‌های دقیقی که بشر ساخته، می‌توان صدای برخورد دو سیاه‌چاله را با دقت بالا شنید؛ با این حال امکان دیدن این برخورد وجود ندارد. سیاه‌چاله‌ها به‌واسطه کشش گرانشی شدیدی که دارند، نور و تشعشعات را می‌بلعند و به‌همین خاطر امکان مشاهده برخورد آن‌ها با هم وجود ندارد.
سال گذشته میلادی دانشمندان با استناد به شواهد موجود مدعی شدند که برخورد دو سیاه‌چاله را ثبت کرده‌اند. با رسیدن امواج ناشی از این برخورد به زمین، ردیاب‌های تأسیسات لیگو (LIGO) در آمریکا و رصدخانه ویرگو (Virgo) در ایتالیا شروع به فعالیت کردند و ظاهراً آن‌ها را ثبت نمودند. سیگنال‌های دریافتی توسط این دو رصدخانه حکایت از آن داشت که محققان صدای ناشی از برخورد دو ابرسیاه‌چاله را در نواحی دوردست فضا شنیده‌اند و خوشبختانه در آن زمان تلسکوپ‌های تأسیسات زوییکی ترنزینت (Zwicky Transient Facility) در ایالت کالیفرنیای آمریکا مشغول رصد همان ناحیه از آسمان بود و یک شعله انفجاری را دقیقاً در همان ناحیه شناسایی کرد.
در مقاله‌ای که اخیراً منتشر شده، اخترشناسان به ارائه جزئیات بیشتری در مورد شعله‌های شناسایی‌شده توسط این مرکز پرداختند و استدلال‌های خود مبنی بر ارتباط این شعله‌ها با برخورد سیاه‌چاله‌های S190521g را ارائه نمودند. اگر نظریه مطرح‌شده توسط آن‌ها به‌اثبات برسد، این نخستین باری خواهد بود که بشر موفق به ردیابی نور مرتبط با برخورد سیاه‌چاله‌ها شده است.
این تحقیق باعث طرح نظریه دیگری نیز می‌شود؛ نظریه‌ای که بر اساس آن الحاق سیاه‌چاله‌ها به‌صورت مستمر در قرص‌های برافزایشی (accretion discs) اطراف ابرسیاه‌چاله‌ها رخ می‌دهد. قرص برافزایشی نوعی فضای گردشی مملو از گاز، گرد و غبار، ستاره و سیاه‌چاله است که در محدوده آن‌ها اجرام کیهانی مرتباً با هم برخورد می‌کنند. دانشمندان در پژوهش‌های پیشین خود شکل و شمایل شعله‌های ناشی از برخورد سیاه‌چاله‌ها درون یک قرص برافزایشی را پیش‌بینی کرده بودند.
متیو گراهام (Matthew Graham)، دانشمند ارشد زوییکی ترنزینت، و تیم همراهش در ادامه تصمیم گرفتند که بر اساس این پیش‌بینی‌ها، به‌دنبال شعله‌های انفجاری بگردند و عاقبت کاندید موردنظر را در نزدیکی یک ابرسیاه‌چاله به‌نام J1249+3449 پیدا کردند. تیم محققان باور دارند که دو سیاه‌چاله عظیم درون این صفحه گازی بزرگ با یکدیگر ادغام شده‌اند؛ امری که موجب داغ شدن گازها و ذرات غبار موجود در آن صفحه شده و این آشفتگی و بی‌نظمی در واقع همان شعله‌ایست که این موفق به شناسایی آن شده‌اند.