علی گلستان باغ: بدن در شرایط بی‌وزنى دچار تزلزل می‌شود، به طوری که برخی از سلول‌هاى بدن قادر به انجام وظایف‌شان نیستند و حتی گلبول‌هاى قرمز رو به میرایی می‌گذارند. قلب در شرایط بی‌وزنى کند کار مى‌کند و رفته‌رفته تنبل‌تر مى‌شود و تنبلی قلب منتج به زوال تدریجی ماهیچه‌ها خواهد شد. امکان تشکیل سنگ کلیه افزایش مى‌یابد و ده‌ها مشکل ناخوشایند دیگر که آن بالا و دور از آغوش دوست همیشگی‌تان گرانش، کالبد لوس و نحیف‌تان را تهدید می‌کند.
فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی ISS در جهت مبارزه با انحلال ماهیچه‌ها و تنبلی قلب، مدام ورزش مى کنند اما با این حال هنوز هم از جرم استخوان‌هاىشان کاسته مى شود.هر کدام از فضانوردان مستفر در ایستگاه فضایی روزانه دو ساعت را به انجام ورزش اختصاص می دهند؛ یک ساعت شامل استفاده از دوچرخه ثابت یا تردمیل است و یک ساعت دیگر به تمرینات مقاومتی مانند وزنه برداری اختصاص دارد.
بلند کردن یک وزنه 45 کیلوگرمی در شرایط میکروگرانشی با شرایط زمین کاملا تفاوت دارد و این وزن در فضا چندان سنگین به نظر نمی‌رسد؛ به همین دلیل فضانوردان برای انجام تمرینات مقاومتی باید از یک دستگاه مخصوص که انجام تمرینات در گرانش طبیعی را شبیه‌سازی می‌کند، استفاده کنند.
دستگاه ورزشی مقاومتی پیشرفته (ARED) ایستگاه فضایی از مقاومت سیلندرهای پیستون خلأ برای شبیه سازی تمرین در شرایط گرانش زمین استفاده می کند.این دستگاه ورزشی دارای پیستون های بزرگ خلأ است و با کمک آن، انجام تمرینات بدنسازی از جمله پرس سینه، اسکات و وزنه زدن برای فضانوردان فراهم می شود.
انجام این تمرینات مقاومتی به افزایش قدرت و حجم توده عضلانی فضانوردان در طول اقامت در شرایط بدون جاذبه منجر شده و به تطبیق پذیری سریع تر بدن پس از بازگشت از فضا کمک می کند.
فضانوردان پس از بازگشت از فضا بدلیل تغییرات فیزیولوژیک و ضعف عضلانی، تا چند ماه در راه رفتن و حفظ تعادل دچار مشکل هستند و باید تمرینات مختلفی از جمله راه رفتن در استخر را برای بهبود وضعیت خود انجام دهند.
در ادامه به تماشای دویدن و پدال زدن در فضا می نشینیم: