کاترین سولیوان (Kathryn Sullivan)، فضانورد پیشین ناسا، اولین انسانی است که هم به فضا سفر کرده و هم به عمیق‌ترین نقطه شناخته‌شده در اقیانوس‌ها! این فضانورد اخیراً با رفتن به ژرف‌ترین نقطه اقیانوس آرام در دراز‌گودال ماریانا (Mariana) تاریخ‌سازی کرد. او هشتمین نفر و اولین زنی است که به عمق ۱۱ کیلومتری از سطح اقیانوس آرام رسیده است. سولیوان به‌همراه ویکتور وسکوف (Victor Vescovo) مدت یک ساعت و نیم در یک زیردریاپیما در این گودال به اکتشاف پرداخت. وسکوف یک کاوشگر و سرمایه‌گذار است و اولین کسی بوده که به عمیق‌ترین نقاط پنج اقیانوس جهان دست پیدا کرده است.
سولیوان ۶۸ ساله درباره این سفر خاص می‌گوید: «احساس موجودی فضایی را داشتم که روی سیاره‌ای ناشناخته قدم گذاشته و در پهنه آن که مانند سطح ماه بود، گشت می‌زند!» وی ادامه می‌دهد: «اگر ویکتور از من نمی‌خواست که به او ملحق شوم، شاید هرگز چنین فرصت و موقعیتی برای من پیش نمی‌آمد.»
زمانی که سولیوان و وسکوف پس از سفر در گودال به‌سوی کشتی اصلی بازمی‌گشتند، با ایستگاه فضایی بین‌المللی که حدود ۴۰۰ کیلومتر بالای زمین قرار داشت، تماس برقرار کردند. سولیوان می‌گوید: «این تماس برای ارتباط کاوشگران مرز‌های شگرف جهان بود و جشن گرفتن و به‌اشتراک گذاری شور و شوق آنچه کشف کرده بودیم. این تماس برای من مثل تجدید خاطره با دوستان قدیم بود!»
سولیوان در سال ۱۹۷۹ فضانورد ناسا بود و در سال ۱۹۸۴ به اولین زن آمریکایی بدل شد که اقدام به راهپیمایی فضایی کرد. او بیش از ۵۳۲ ساعت در فضا بوده و در سال ۲۰۰۴ نامش در تالار فضانوردان مشهور آمریکا به‌ثبت رسید. سولیوان سپس به اداره ملی اقیانوسی و جوی (National Oceanic and Atmospheric Administration) آمریکا پیوست و پس از چندی مدیریت این اداره را برعهده گرفت.
وی پیش از آنکه فضانورد شود تحصیلات خود را تا سطح دکترا در رشته زمین‌شناسی در دانشگاه دالهاوزی (Dalhousie University) کانادا به پایان رساند و در چندین سفر اکتشافی اقیانوس‌شناسی شرکت کرد. او می‌گوید: «من یک کارشناس و مهندس آموزش دیده‌ام و تجربه قرار گرفتن در چنین وسیله‌های نقلیه ویژه فضا و دریا، فضاپیمای شاتل در فضا و زیردریاپیما در این سفر اکتشافی، برای من جاذبه بی‌پایانی دارد. این وسیله‌ها در نظر من مانند قالیچه‌های پرنده جادویی هستند که امکان سفر به مکان‌هایی اعجاب‌انگیز را فراهم می‌آورند.»
گفتنی است در اعماق گودالی مثل ماریانا، آب، سرمای منجمد‌کننده‌ای دارد و هیچ نوری نیست و فشار آب منهدم‌کننده است. با این حال زندگی حتی در این نقاط ادامه دارد و پژوهشگران به‌تازگی شروع به تحقیق در مورد آن کرده‌اند.