تا مدتی پیش، مشاهدات ماهواره‌ای دریاها به‌دلیل قدرت تفکیک پایین ماهواره‌های سنجشی و زمان طولانی برای بازنگری آن‌ها که اغلب ماه‌ها یا سال‌ها به‌طول می‌انجامید، تقریباً محدود بوده است. اما امروز داده‌های ماهواره‌های سنتینل (Sentinel) برنامه کوپرنیک (Copernicus) و توسعه فناوری‌های چندطیفی، مزیت‌های قابل‌توجهی برای پایش پسماندهای شناور در دریاها فراهم آورده است. در همین راستا یک کنسرسیوم اروپایی با اجرای پروژه «پایش ماهواره‌ای پسماندهای دریای مدیترانه» با ابزارهای سنجش از دور، رویکردی نوآورانه را برای ردیابی زباله‌های آب‌های ساحلی در سراسر جهان ارائه داده است.
کنسرسیوم یادشده به رهبری شرکت انگلیسی ارگانس (ARGANS Ltd) و همکاری مؤسسه تحقیقاتی ایتالیایی CNR-ISMAR، دانشگاه کادیز (University of Cadiz) اسپانیا و همچنین دانشگاه اژه (University of the Aegean) یونان، که تجربه و تخصص قابل‌توجهی در زمینه مطالعات دریایی و سنجش از دور دارند، در این زمینه فعالیت می‌کند. این کنسرسیوم از یک پردازشگر متعلق به ماهواره سنتینل-۲ استفاده کرده تا بتواند به صورت خودکار، پسماندهای شناور دریایی به مساحت ۱۰ هزار کیلومتر مربع از آب های آزاد را تشخیص دهد.
این پردازشگر به‌گونه‌ای طراحی شده که قادر است محل استقرار و تجمع طولانی‌مدت پسماندهای دریایی به طول ده‌ها متر تا بیش از یک کیلومتر را در سطح دریاهای آزاد ردیابی کند و تاکنون توانایی خود را در پایش پسماندهای دریایی به مساحت ۵۰ مترمربع به اثبات رسانده است. آزمایش میدانی پردازشگر در پایش پسماندهای پلاستیکی با ابعاد مختلف از ۲۵ تا ۱۰۰ مترمربع و ترکیبات مختلف، با موفقیت تأیید شده است.
پسماندهای شناور معضلی فراگیر و جهانی است که به‌طور فزآینده‌ای در حال رشد می‌باشد. اگرچه استفاده از ابزارهای سنجش از دور برای پایش این پسماندها امیدبخش است، این امر با توجه به ویژگی‌ها و ابعاد مختلف این پسماندها، بازتابش طبیعی سطح دریا، پوشش ابر در محیط دریایی و چرخه جریان‌های دریایی که پسماندها را متراکم و یا پراکنده می‌کنند، همچنان با مشکلات زیادی مواجه است. گفتنی است عکسبرداری هوایی و بررسی این پسماندها از طریق کشتی بسیار پرهزینه است، بنابراین معمولاً حداکثر یک بار در سال انجام می‌شود.