در منظومه شمسی ما سیاره‌ها دارای قمرهایی هستند؛ به‌همین‌شکل، کهکشان راه شیری نیز دارای کهکشان‌های اقماری (Satellite galaxies) است که بعضی از آن‌ها ممکن است کهکشان‌های اقماری کوچک‌تر از خود داشته باشند. در همین راستا دانشمندان آزمایشگاه ملی شتاب‌دهنده اسلک (SLAC National Accelerator Laboratory) آمریکا در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند کهکشان راه شیری ممکن است ۱۰۰ کهکشان اقماری کم‌نور داشته باشد.
کهکشان اقماری کهکشانی است که به صورت مداری گرد یک کهکشان بزرگ می‌چرخد؛ گردشی که بر اثر کشش گرانشی اتفاق می‌افتد. در یک جفت کهکشان که حالت مداری دارند اگر یکی بسیار بزرگ‌تر از دیگری باشد، کهکشان بزرگ‌تر کهکشان اصلی و دومی اقماری نامیده می‌شود. اعتقاد بر این است که ماده تاریک عامل ایجاد بیشتر چنین اَشکالی است. محققان آزمایشگاه اسلک و مؤسسه بررسی انرژی تاریک (Dark Energy Survey) اظهار کرده‌اند کهکشان‌های کم‌نوری که در اطراف کهکشان راه شیری وجود دارند می‌توانند به آن‌ها در درک ارتباط میان اندازه و ساختار کهکشان‌ها و هاله‌های ماده تاریک کمک کنند.
آن‌ها شواهد بیشتری را در مورد وجود کهکشان‌های اقماری کهکشان ابر ماژلانی بزرگ (Large Magellanic Cloud) مورد شناسایی قرار داده و پیش‌بینی کردند که اگر مدل‌های آن‌ها درست باشند، کهکشان راه شیری باید حداقل ۱۵۰ کهکشان اقماری کم‌نور داشته باشد. ابر ماژلانی بزرگ کهکشانی در همسایگی راه شیری و سومین کهکشان نزدیک به آن محسوب می‌شود. ابر ماژلانی بزرگ در واقع یکی از کهکشان‌های اقماری کهکشان راه شیری به‌شمار می‌رود. گفتنی است نقشه‌بردار آسمانی دیجیتالی اسلون (Sloan Digital Sky Survey) در اوایل دهه ۲۰۰۰ نشان داد که تعداد این کهکشان‌های اقماری بیش از ۱۰ عدد است. سپس دانشمندان طی سال‌ها این موضوع را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند تعداد کهکشان‌های اقماری به طرز چشمگیری بیشتر است. در سال‌های اخیر دانشمندان ضمن بررسی‌های خود متوجه حضور ۶۰ کهکشان اقماری شده بودند.
آن‌ها برای بررسی دقیق‌تر اقمار ابر ماژلانی بزرگ، شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای میلیون‌ها کهکشان را تحلیل کردند. در گام بعدی دانشمندان از یک مدل انعطاف‌پذیر برای اتصال ماده تاریک به تشکیل کهکشان بهره بردند. این مدل به آن‌ها اجازه داد اطلاعات ناقصی را که درباره شکل‌گیری کهکشان از جمله رابطه بین درخشش کهکشان‌ها و انبوهی از توده‌های ماده تاریک شکل‌گرفته درون آن‌ها داشتند تکمیل کنند و به درک بهتری برسند. در گام نهایی دانشمندان الگویی را که کهکشان‌های اقماری در آسمان دیده می‌شوند ایجاد کرده و همچنین میزان روشنایی، اندازه و مسافت آن‌ها با یکدیگر را سنجیدند. آن‌ها سپس این موارد را با مشاهدات کهکشانی مقایسه کردند.
اتان نادلر (Ethan Nadler)، نویسنده ارشد این پژوهش، می‌گوید: «نتایج، مطابق با مشاهدات تلسکوپ فضایی گایا (Gaia) بود. در حال حاضر شش کهکشان اقماری در مجاورت ابر ماژلانی بزرگ شناسایی شده‌اند. شبیه‌سازی‌ها و داده‌های تلسکوپ فضایی هابل نیز نشان می‌دهد که ابر ماژلانی بزرگ برای اولین بار حدود ۲.۲ میلیارد سال پیش به راه شیری نزدیک شده است. اگر شبیه‌سازی‌ها صحیح باشد، اکنون حدود ۱۰۰ کهکشان اقماری در راه شیری وجود دارد.»