گروهی از ستاره‌شناسان ضمن انتشار نامه‌ای خواستار توقف پروژه اینترنت ماهواره‌ای استارلینک (Starlink) شرکت اسپیس‌ایکس (SpaceX) و انجام اقدامات قانونی به‌منظور توقف ادامه پرتاب‌های این منظومه ماهواره‌ای شدند. آن‌ها درواقع می‌خواهند پرتاب ماهواره‌های استارلینک تا زمان ارزیابی و مشخص شدن تأثیرشان بر آسمان شب، متوقف گردد.
اسپیس‌ایکس تاکنون ۲۴۲ ماهواره را به‌عنوان بخشی از پروژه استارلینک به فضا پرتاب کرده است که دو ماهواره آن آزمایشی هستند. ماهواره‌های استارلینک خطوط روشنی را در فضا ایجاد می‌کنند که می‌تواند موجب تغییر تصاویر تهیه‌شده از آسمان برای عموم مردم و ستاره‌شناسان گردد. آنچه باعث می‌شود ماهواره‌های استارلینک در تصاویر ستاره‌شناسان و رصدخانه‌ها به این شکل حضور داشته باشند، نور ساطع شده از پنل‌های خورشیدی است که روی ماهواره‌ها قرار گرفته‌اند و تأثیری منفی روی رصد آسمان در شب می‌گذارند.
به‌اعتقاد این گروه از ستاره‌شناسان جهت توقف پرتاب این ماهواره‌ها می‌بایست پرونده‌ای به دیوان بین‌المللی دادگستری (International Court of Justice) ارسال شود. از دیگر تقاضاهای آن‌ها، تشکیل پرونده‌ای علیه کمیسیون فدرال ارتباطات (Federal Communications Commission) آمریکا می‌باشد؛ کمیسیونی که مجوز پرتاب ماهواره‌های استارلینک را صادر کرده است.
مایکل ماریس (Michele Maris)، از اعضای رصدخانه نجومی تریسته (Trieste) ایتالیا و یکی از ستاره‌شناسان معترض به استارلینک، در‌این‌رابطه می‌گوید: «راه‌حل مناسب برای رفع این مشکل، توقف پرتاب چنین ماهواره‌هایی تا زمان بررسی دقیق موضوع است.» کریس جانسون (Chris Johnson)، مشاور حقوقی حوزه فضا، اعتقاد دارد که باوجوداینکه احتمال موفقیت واکنش قانونی در این مورد بسیار کم است، این استدلال قابلیت مطرح شدن را دارد.
پروژه استارلینک اگرچه برای بسیاری از ساکنان زمین رؤیایی به نظر می‌رسد اما انتقاد‌ها به آن مدت‌هاست ادامه دارد؛ خصوصاً از سوی ستاره‌شناسان. استارلینک قرار است در آینده‌ای نه چندان دور اینترنت را در سراسر جهان در دسترس قرار دهد اما مشکل اصلی این طرح، تعداد بسیار زیاد ماهواره‌هایی است که برای رساندن اینترنت به زمین، در مدار قرار می‌گیرند. اسپیس‌ایکس اعلام کرده که برای تحقق این رؤیا، نیاز به قرارگیری ۴۲ هزار ماهواره مستقل در مدار وجود دارد و مسئله اینجاست که تا امروز تنها ۲۴۲ ماهواره استارلینک به مدار ارسال شده‌اند؛ ماهواره‌هایی که همین حالا با وجود تعداد کم‌شان نسبت به تعداد برنامه‌ریزی شده، تبدیل به چالشی برای دانشمندان گشته‌اند.
رصدخانه‌ها برای ثبت تصاویری دقیق از صورت‌های فلکی، عکس‌هایی با نوردهی بالا ثبت می‌کنند و گاهی نیز پیش می‌آید که در تصاویرشان یک ماهواره حضور داشته باشد. اگرچه حضور یک یا دو ماهواره نمی‌تواند مشکل مهمی باشد اما حضور صدها یا در آینده هزاران ماهواره در این تصاویر، برای آن‌ها یک مشکل بزرگ است.