چندین سال است که تاثیر اینترنت اشیا (IoT) در زندگی مردم رو به افزایش است. احتمال اینکه ماشین‌ها بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند باعث ظهور خدمات و کاربردهایی شده است که انتظار می‌رود تأثیرات گسترده‌ای در زندگی ما داشته باشند. کشاورزی هوشمند، اتوماسیون خانگی و ارتباط بین وسیال نقلیه از جمله این خدمات می‌باشند.
یکی از بخش‌های کلیدی اینترنت اشیا، ارتباط بی‌سیم بین ماشین‌ها است که با عنوان مخابرات ماشین به ماشین (M2M) شناخته می‌شود. بر خلاف شبکه‌های تلفن همراه همچون 4G یا شبکه‌های بی‌سیم، بخش مهمی از مخابرات ماشین به ماشین با سرعت‌های انتقال بسیار پایین، حجم داده اندک و تعداد زیاد دستگاه‌های متصل به شبکه گره خورده است. این خصوصیات معرف چالش‌های بزرگی هستند که در هماهنگی شبکه‌های مخابراتی وجود دارد.
نتایج تحقیقی که جدیداً انجام شده است، الگوریتم‌هایی کارامد و با پیچیدگی کم را معرفی کرده است که دسترسی به اینترنت اشیا از طریق ماهواره را افزایش می‌دهند. این تحقیق توسط ژوزپه کوکو (Giuseppe Cocco) از محققین دفتر اطلاعات و فناوری ارتباطات (DTIC)، مرکز هوافضای آلمان (DLR) و محققینی از سازمان فضایی اروپا (ESA) انجام گرفته و در مجله بین‌المللی مخابرات ماهوارهای و شبکه منتشر شده است.
فرض کنیم یک محصول کشاورزی مجهز به حسگر رطوبتی است که اطلاعات را فقط در هنگامی که رطوبت محصول از مقداری خاص کمتر باشد به ماهواره مخابره می‌کند. این حسگر ممکن است طی یک مدت طولانی اطلاعاتی ارسال نکند و زمان مخابره اطلاعات نیز حجم داده بسیار اندک باشد. در این حالت ممکن است حجم داده‌ای که شبکه ماهوارهای برای ارتباطی موثر با حسگر نیاز دارد، از حجم داده مخابره شده توسط حسگر بیشتر باشد. مشکلی که مطرح شد در هنگام ارتباط با یک حسگر چندان به چشم نمی‌آید اما توجه داشته باشید که تعداد حسگرهای متصل به یک ماهواره بسیار زیاد است و با وجود اینکه هر حسگر مقدار کمی داده را مخابره می‌کند مجموع آن می‌تواند بسیار بزرگ باشد. بنابراین یک ارتباط ماشین به ماشین موثر با همه حسگرها می‌تواند ملزم به نیاز به ماهواره‌های با پهنای باند بزرگ‌تر و در نتیجه گران‌تر باشد که تاثیری منفی بر توسعه اینترنت اشیا می‌گذارد.
علاوه بر این، حذف کردن و یا کاهش اطلاعات کنترلی در ارتباط ماشین به ماشین ممکن است باعث این شود که سیگنال‌های ارسالی از حسگرهای مختلف با هم تداخل پیدا کنند که این اتفاق منجر به از دست رفتن برخی از اطلاعات ارسالی حسگرها و یا حتی فروپاشی شبکه در هنگام ترافیک سنگین می‌گردد.
برای حل این مشکل کوکو و همکاران سامانه‌هایی با دسترسی تصادفی پیشنهاد داده‌اند که حجم داده دریافتی از حسگرها را محدود می‌کنند؛ بدون آنکه در بازدهی شبکه افتی رخ بدهد. این سامانه به جای اینکه از تداخل داده‌های ارسالی از حسگر پیشگیری کند، آن را افزایش می‌دهد. بدین معنی که هر حسگر چندین کپی از یک پیغام مشخص را به ماهواره ارسال می‌کند و سپس گیرنده ماهواره از الگوهای تداخل‌سنجی برای پایش سیگنال دریافت‌شده، حذف اطلاعات اضافی و استخراج اطلاعات مفید استفاده می‌کند. این محققین و دیگر محققین فعال در این زمینه تلاش می‌کنند تا نیازهای شبکه‌های اینترنت اشیا را با ماهواره‌های نه چندان پیچیده برطرف کرده و باعث افزایش سرعت توسعه این صنعت شوند.