دانشمندان مدت‌هاست در حال تحقیق بر چگونگی تأثیرات مأموریت‌های بلندمدت فضایی بر بدن انسان هستند. محققان زیادی مشغول پژوهش و مطالعه بر روی اثرات ژنتیکی پرواز در فضا هستند و تاکنون اطلاعات قابل‌توجه و باارزشی به دست آورده‌اند. آن‌ها امیدوارند که این تحقیقات بتواند راهکارهایی برای حفظ سلامت جسمانی فضانوردان آینده ارائه دهد.
یكی از مهم‌ترین نگرانی‌ها در مورد سفرهای فضایی، قرار گرفتن در معرض تشعشع است. به عنوان مثال، اگر دانشمندان بتوانند راهی برای تاب‌آوری و انعطاف لازم سلول‌های انسانی دربرابر اثرات اشعه‌های فضایی بیابند، فضانوردان می‌توانند برای مدتی طولانی‌تر در فضا بمانند بدون اینکه سلامتشان به‌خطر بیفتد. به‌گفته آن‌ها، از نظر تئوری، چنین کشفی را می‌توان برای مقابله با اثرات تشعشع بر سلول‌های سالم در طول درمان بیماران سرطانی روی زمين نیز استفاده كرد.
کریس میسون (Chris Mason)، متخصص ژنتیک و دانشیار فیزیولوژی و زیست‌فیزیک در دانشگاه ویل کورنل (Cornell University) در نیویورک، در مورد اثرات ژنتیکی پرواز در فضا و اینکه چگونه می‌توان بر این چالش‌ها غلبه کرد، پژوهش کرده است. وی دراین‌باره می‌گوید: «یکی از روش‌هایی که با بهره‌گیری از آن می‌توان از فضانوردان آینده در مأموریت‌هایی مانند سفر به مریخ محافظت کرد، استفاده از دی‌ان‌ای «تاردیگرید»ها (tardigrade) است. تاردیگرید نام شاخه‌ای از جانوران ریزتن و آبزی است که می‌توانند در سخت‌ترین شرایط حتی خلاء زنده بمانند.»
میسون یکی از تیم‌های تحقیقاتی ناسا را رهبری می‌کند که فضانوردان دوقلو، مارک کلی (Mark Kelly) و اسکات کلی (Scott Kelly)، را برای انجام برخی آزمایش‌ها در زمینه بررسی اثرات ژنتیکی مأموریت‌های فضایی بر بدن انسان انتخاب کرد. اسکات کلی پس از اعزام به فضا در سال ۲۰۱۵، تقریباً یک سال را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری کرد در حالی که برادر دوقلوی او در زمین مانده بود.
دانشمندان با مقایسه چگونگی واکنش‌های زیست‌شناختی نسبت به این دو محیط بسیار متفاوت، قصد داشتند اطلاعات بیشتری در مورد تأثیر مأموریت‌های طولانی‌مدت بر بدن انسان کسب کنند. میسون و ده‌ها محقق دیگر که برای ارزیابی اثرات ژنتیکی پرواز در فضا کار می‌کردند، یافته‌های جدید بسیاری در مورد چگونگی تأثیر فضا بر بدن انسان را به‌دست آوردند.
اکنون تحقیقات جدید به بررسی چگونگی استفاده از روش‌هایی مانند دستکاری در ژن برای افزایش توانایی انسان‌ها در سفر به نقاط دوردست از فضا می‌پردازد. میسون اضافه می‌کند: «دستکاری‌های ژنتیکی انسان برای مسافرت‌های فضایی احتمالاً بخشی از تغییرات طبیعی در فیزیولوژی انسان باشد که می‌تواند برای زندگی در مریخ و به مدت چند سال اتفاق بیفتد.»