با توجه به اینکه اقامت طولانی در ایستگاه فضایی بین‌المللی به امری عادی تبدیل شده است و احتمال دارد در آینده مدت اقامت انسان در فضا طولانی‌تر هم شود، لازم است تأثیرات میکروگرانش بر عملکرد قلب به دقت بررسی شود.
در همین راستا محققان دانشگاه استنفورد آمریکا (Stanford University) دریافتند سلول‌های قلب در سفرهای فضایی به طور موقت دستخوش تغییر می‌شوند. در این تحقیقات مشخص شد سلول‌های قلبی که در فضا رشد کرده‌اند، دارای توصیف ژنی متفاوت با سایر سلول‌های قلب هستند اما این تغییرات موقتی است و ظرف ۱۰ روز پس از بازگشت به زمین، سلول‌های قلب به وضعیت عادی خود باز می‌گردند.
محققان برای انجام تحقیق مذکور سلول‌های قلب را به ایستگاه فضایی بین‌المللی ارسال کردند. همزمان نمونۀ دیگری از آن‌ها در زمین پرورش داده شد تا تغییرات میان دو نمونه بررسی شود. زمانی که نمونه فضایی به زمین بازگشت، سلول‌ها ساختاری مشابه با نمونۀ زمینی داشتند؛ اما الگوهای تپش سلول‌ها و بازیافت کلسیم آن‌ها با محیط فضایی همخوان شده بود.
در تحقیقات پیشین، مشخص شده است که سفرهای فضایی تأثیراتی مانند کاهش میزان ضربان، کاهش فشار سرخرگ‌ها و افزایش کارآیی را بر عملکرد قلب دارد؛ اما تا‌کنون هرگز این تغییرات در مقیاس سلولی مورد مطالعه قرار نگرفته بودند.
جوزف وو (Joseph Wu) محقق ارشد این پژوهش می‌گوید: «تحقیق ما از آن جهت نوین است که برای اولین بار سلول‌های بنیادی پرتوان القایی به منظور مشاهده تأثیر سفر فضایی بر عملکرد قلب انسان مورد بررسی قرار گرفتند.»