کهکشان‌ها بازیافت کننده‌های بزرگی هستند؛ بادهای ستاره‌ها و انفجارهای اَبَرنواختری، گاز را به خارج صفحه کهکشانی راه شیری و به درون هاله‌ای که اطراف این کهکشان وجود دارد، می‌فرستند و در آنجا این گاز برای تشکیل ستاره‌های جدید به کهکشان بازمی‌گردد.
اکنون نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که کهکشان راه شیری، گاز کهکشان‌های اقماری کوچکتر از خود را می‌دزدد و موجب می‌شود ستاره‌ها و سیارات با سرعت بیشتری تشکیل شوند. کارشناسان با بررسی داده‌های گرفته شده از تلسکوپ فضایی هابل (Hubble)، جریان گاز را درون و خارج از کهکشان راه شیری بررسی و در کمال تعجب مشاهده کردند که میزان گاز ورودی به این کهکشان بیشتر از میزان گاز خروجی از آن است.
اندرو فاکس (Andrew Fox) از موسسه علوم تلسکوپ فضایی (Stsci) در شهر بالتیمور واقع در ایالت مریلند و همکارانش در این مطالعه، ۲۰۰ رصد تلسکوپ فضایی هابل را از این هاله گاز که اطراف کهکشان راه شیری را فراگرفته است، بررسی کردند.
هابل در این رصدها از اندازه‌گیری‌های ماوراء بنفش استفاده کرده است؛ زیرا ابرهای گازی که این هاله کهکشانی را می‌سازند، تنها زمانی قابل رؤیت هستند که با این بخش از طیف نور مشاهده شوند. نور ناشی از اختروَش‌های دوردست برای شناسایی ابرهای گازی استفاده شدند. اختروَش (Quasar) یک هسته فعال به شدت نورانی و دوردست است که وابسته به یک کهکشان جوان می‌باشد. این گاز بخشی از نور اختروش‌ها را جذب می‌کند و به محققان اجازه می‌دهد تا موقعیت آن را ردیابی کنند. جهت حرکات این گازها با نحوه جابجایی فرکانس نور تعیین می‌شود.
به گفته محققان، بررسی ۱۰ ساله داده‌های ماوراء بنفش تلسکوپ هابل نشان داد که میزان ورودی گاز به کهکشان راه شیری بیشتر از میزان خروجی گاز از این کهکشان است. هنوز مشخص نیست که این گاز اضافی از کجا می‌آید اما دو امکان در این رابطه وجود دارد؛ اینکه این گاز می‌تواند از خلاء میان کهکشان‌ها جمع‌آوری شده باشد اما محققان معتقدند که احتمالاً کهکشان راه شیری با استفاده از نیروی گرانشی بیشتر خود، این گازها را از کهکشان‌های اقماری کوچکتر خود می‌رباید. کهکشان اقماری (Satellite Galaxy) کهکشانی است که به صورتی مداری گرد یک کهکشان بزرگ می‌چرخد.